Karabük’ü anlamaya yönelik bir yazı kaleme almayı denesek…
Size göre bunun için ne yapmak gerekir?
Tabi önce konuya giriş cümlesini çok iyi seçmek lazım.
Karabük…!
Türkiye’nin birçok yerinden gelen insanların ortak bir yaşama kültürü oluşturmaya çalıştığı,ancak ortak hedeflere yürümede geciktiği kent…!
Nasıl…
Oldu değil mi?
Devam edelim.
Şimdi Karabük’te var olmanın en önemli sırrını düşünmeye başlayalım.
Bir iş bulma ve çok para kazanma isteği…
Bu kente göç etmenin/yerleşmenin en önemli gerekçesini oluşturuyor.
Çok faydacı ve kapitalistçe bir düşünce…
Ama gerçek.
Eski zamanlarda Karabük’te insan birbirinin yüzüne bakacak,konuşacak zaman dahi bulamazdı.
Kimilerine göre çok doğal bir durumdu bu görüntü…
Karabük’ün para kazanma dışında anılmaya değer başka özellikleri yok mudur hiç?.
Vardır elbette…
Ancak insan zaman karşısında o kadar aciz kalmıştır ki bazılarımız bunu düşünecek vakit dahi bulamamıştır.
Daha sonraları yaşarken bazı şeyler sorun oluşturmaya başlayınca yapılan hatalar birbir gün yüzüne çıkar olmuştur.
Ama iş işten geçmiştir.
Gören gözler gerçekler karşısında sanki şaşkına dönmüştür.
Bazen caddede yürürken bunaltıdan kendi kendine homurdayan tiplere rastlarsınız.
Neden yokken bağıranlar da olur arada sırada…
İş yerlerinin reklamını yapan tabelalar siz kimlerdensiniz gibi bir duruşla adeta bizleri seyreder…
Yaşam bazen kendinden menkul bir hal alır sanki..
Göz gözü görmez bir sis tabakası,bulut yığınıyla birlikte karşınıza çıktığında , kentte yangın var zannedersiniz.
Oysa yaşam öyle bir hal almıştır ki,burada insanlar gerçek yangınlara bile duyarsızlaşmıştır.
Olağanlaşmıştır bazı şeyler…
Her gün kentin üzerinde bir gölge gibi dolaşan duman bulutu insanları sindirmiştir adeta..
Dahası….
Karabük’te yaşam bir türlü kentsel sürece girememiştir.
Sosyoloji buna izin vermemiştir.
Bu kente…
Akşam olunca kabuğuna çekilen,deyim yerindeyse sahipsizleşen cadde ve sokaklar konuşacak insan ararlar…
İçlerinden türkü söylemek gelir bazen…
Ancak dinleyici bulamazlar karşılarında…
Şimdi Yenişehirde akropole benzer tepeden birkez daha bakalım etrafa…
Çanak içinde bir kent.
Üç tarafı dağlarla çevrili.
Hüzünlü bakışlarla,kendini savunamayacak kadar halsizleşmiştir.
Anlaşılamamanın talihsizliğini küçük bir çocuğun masumiyeti ile etrafına duyurmaya çalışır.
Ama nafile…!
Zaman çok çabuk geçiyor.
Geçen her dakika sanki bizden ,ondan bir şeyler alıp götürüyor.
Ama o buna karşın sakinliğini hiç bozmuyor.
Çünkü faturayı ödeteceği adres belli…
O adreste kimler mi oturuyor diye soruyorsunuz?
Belli değil mi?