Vahim bir durum…
Bu kentte,çıkar çatışmalarının ekseninde, bilimsel tartışma yapmak çok güç bir iş…
Bir kere…
Entelektüel çevre diye bir şey kalmamış.
Doğal çevreyi yok ettiğimiz gibi aydınlanma ve aydınlatılmayı da hasıraltı etmeyi bilmişiz.
Bu nedenle….
Kentin geleceğidiye bir şey kalmamış.
Ortada birilerinin doğru diye sunduğu bir görüş var ama…
Gerçek olanı ara bulasın.
Böyle bir mekanda mutluluk ve refah arama eskilerin deyişi ile boşuna kürek çekmeye benziyor.
Öncelikle şunu belirtmeliyim ki…
Kendi gerçeklerini arayan bir kentte önce entelektüel bir ortam olacak.
Herkes fikrini açıklayacak.
Meseleler ortaya konacak.
Gerçek olana doğru bir mesafe alınacak.
Var mı böyle bir gelişme…
Yok…
Ancak herkes söze ben en iyisini bilirim diye başlıyor.
O zaman neyi tartışacak ve neyin gerçek olup olmadığına karar vereceğiz.?
Bu bakımdan…
Durumumuz nazik.
Ve aynı zamanda ezik.
Gelecekte bizi neyin beklediğini bilemiyoruz.!
Günlük yaşamaya alıştığımızdan dolayı da ileriki günler bizi fazla ilgilendirmiyor.
Şimdi böyle bir kent sadece ne üretir.?
Dedikodu.
Peki…
İş üretebilir mi?
Hayır….
O zaman kentin durumu ne olur?
Yerinde sayar.
Popülist açıklamalara kanar.
Ve…
Tarih onun başını ağrıtır.
Nostalji eksenli ağlamalar duyulmaya başlar.
Eğer bu kentte biz, bizleri yakından ilgilendiren konuları entelektüel bir yaklaşımla tartışmayı bilsek ve ona değer versek durum böyle mi olur.?
Elbette olmaz.
Entelektüel eziklik içinde olmak tatsız, tuzsuz yemek yemeye benziyor.
Ortada lezzet yoksunluğunun nedeni bu…!
Anlaşıldı mı?…