Kent ve yaşama sanatı…
Yaşama işi gerçekten bir sanatkarene bir hususu konu alıyor.
Titizlik istiyor.
Titizlik disiplini zorunlu kılıyor.
Eskiler buna tertip ve düzen der.
Yaşama sanatını sağlayan kentler birinci sınıf kalitesindedir.
Kentteki düzen yaşama sanatına ortam sağlar.
O nedenle yaşadığımız kentler bizlerin mutluluk/mutsuzluk durumunu belirler.
Bir kenti kent yapan dinamikler vardır.
Bunlar kentlerin olmazsa olmazlarıdır.
Nedir bunlar?
Kent gönüllüleri ve sivil toplum kuruluşları…
Kentin sahipleri…
Vali…
Belediye Başkanı…
Ticaret ve Sanayi Odası…
Dernekler…
Eşraf…
Bunların hepsi bulundukları kenti daha ileriye taşımanın tasarımını ve çalışmasını yaparlar.
Bireylerin mutluluğu için platform oluştururlar.
Birbirleriyle sürekli görüş alışverişinde bulunurlar.
Amaç ; kentin refah düzeyini artırma ve var olan ortamı yaşanabilir kılmadır.
Bu görüş açısından Karabük’e baktığınızda neler görüyorsunuz..?
Keyif adına…
Yaşanabilirlik adına…
Refah adına….
Mutluluk adına…
Birlik ve beraberlik adına…
Dinamik unsurlar yeteri kadar kendi varlıklarını gösteremiyorlar sanki…
Kente şöyle bir bakıyorum.
İnsanlar mutlu mu diye…
Öyle bir görüntü yok…
Keşmekeşlik had safhada…
İnsanlar caddede hala karşıdan karşıya koşuyorlar.
Neden ?…
Araba çarpmasın,yok yere ölmeyeyim diye…!
Olacak şey mi?
Kent ne için var?
Taşıtların mı yoksa insanların mutluluğu için mi?
Karabük’te bu sorunun yanıtını vermek şimdilerde mümkün görünmüyor.
Kente giriş ve çıkışta trafiksel anlamda çok büyük sorunlar yaşanıyor…
Taşıt sayısı gün geçtikçe artıyor.
Onunla birlikte betonlaşma oranında da büyük artışlar var.
Her ikisi birlikte kentteki yaşamı felç ediyorlar.
Etrafa bunaltı veriyorlar…
Böyle bir ortam sizce insanları mutlu kılar mı?
Ama yerel gazetelere bakınca şaşırıyorsunuz?
Sözüm ona yapılan yatırımlarla sahte mutluluktan insanlar uçar olmuşlar…
O’na uçar değil düçar olmuş demek daha doğru olur.
Yani çaresizliğe mahkum edilmişler…?
Yahu kardeşim siz neden bahsediyorsunuz.?
Biz bu kentte yaşayıp olup biteni görmüyor muyuz?
Yapılanlar , yapılmak istenenler bir türlü tat vermiyor.
İhtiyaçları karşılamıyor.
İnsanları mutlu etmiyor.
Bu nedenle…
Kent ;yaşama sanatı ve keyfi denen süreçten nasibini bir türlü alamıyor.
Yazık değil mi?….