Şimdi toplum olarak nerelerdeyiz sorusuna bir yanıt aramaya çalıştığınızda aklınıza çok kötü şeyler geliyor.
Çünkü donkişotluk diz boyu olmuş.
Nalburiyeci at gözlüğü satmaktan dükkanından çıkamaz hale gelmiş.
Çevremizde tanımlanmaz o kadar halka dolaşıyor ki…
İşte bunlardan bazıları:
Hiddet…
Şiddet…
Öfke…
Sövme.
Hakaret.
Acımasızlık
Hoşgörüsüzlük.
Riyakarlık.
Vefasızlık…
Bu kadar olumsuzluğa can mı dayanır.
Üretmeyen,sürekli tüketmeye alışmış toplumun çaresizliği.
Değersizleştirilmeye,bölünmeye,yabancılaştırılmaya çalışılan insan ve toplum manzaraları.
Bütün bu bozulmaların temelinde yatan gerçek acaba nedir?
Anadolu tarihini çok iyi bilmek bugünlerde bizim için olmazsa olmaz bir durumu oluşturuyor.
Sadece bilmek mi?
Bir de o bilginin üzerinden doğru okumalar yapmak gerekiyor.
Bu coğrafya ayrılığa gayrılığa asla pirim vermez.
Bu topraklar Mevlanaları,Yunus Emreleri,Hacı Bektaş-ı Velileri,Aşık Veyselleri bağrında barındırır.
Nice kavimlere ev sahipliği yapmanın haklı gururunu yaşar.
Buralarda türküler; kardeşlik ,sevgi üzerinedir.
Dillere destan olan ne aşklar yaşanmıştır.
Sahiden…
Medeniyet hoşgörülü olmak değil midir?
İçinde bulunduğunuz şehir bu anlamda ne üretiyor.?.
Tahammülsüzlük mü?
Yakışık alan bir durum mudur?
Her zaman söyleriz ve söylemeye devam edeceğiz.
Bırakın izimciliği,kuralcılığı….
İşte gerçeğiniz.
Tarih sınıfların çıkarına göre şekilleniyor.
Bu çıkarlara göre yeni dünya düzeni ortaya çıkıyor.
Muktedirler,iktidar olurken bizlerin çizilmiş kaderlerini yeniden çizmeye çalışıyorlar.
İşte bu “ iki kaderin çatışması” tarih olarak bir yerlere yazılıyor.
Bakın son söz olarak ne diyeceğim…!
Yazı bittiğinde zil çaldı.
Kapıyı açtım komşu elinde aşure tabağı olduğu halde bana gülümsüyordu.
Buyurun afiyet olsun dedi.
Bazı günler vardır ki” insana insan” olmayı öğretiyor.
Öyle değil mi efendim…!
