İçinde yaşadığınız ortamda kimliğinizi aramak hiç aklınıza geldi mi?
Böyle bir şeyi düşünmek herhalde sizin için çok büyük bir saçmalık olurdu.
Kent ve kimlik.
Bence önemsenmesi gereken çok önemli iki sözcük.
Kent nedir?
İnsanların sadece soluk alıp verdikleri bir mekan mıdır?
Elbette değil.!
Kent bizlerin kimliğidir.
Kendimizden bir parçadır.
O nedenle içinde yaşadığımız kentte olup bitenlerle ilgilenmek bir kimlik borcudur.
Neden cumhuriyet kenti denmiş acaba?
Cumhuriyetin bu kentte yaşantımıza kattığımız değer nedir?
Bunu Karabük’te yaşayan kaç kişi düşünmüştür acaba?
Düşünenlerin sayısının bir elin parmak sayısını geçmeyeceğini sanıyorum.
Öyle ki 3 Nisanları yani kentin kuruluşunu anmak bile anlamını yitirmiş…
Dahası tarih önemini yitirmiş…
Kent tarih maalesef yeniden üretim yapamıyor.
Hücreler kendini yenileyemiyor.
Gerçi tarih sorunu şimdilerde tüm Türkiye için aynı durumda.
Bizler bilgi kirliliği girdabında kimliksizleşmeye doğru hızla yol alıyoruz.
Bunun acısını pek yakında hissedeceğimizi bilebile yanlışlara kulaç açıyoruz.
Önceleri Cumhuriyet Kenti Karabük idik.
Ağır sanayi kenti olarak demir ve çeliğe başkentlik yaptık.
Sonra….
Dumanlı Kentin Puslu Çocukları olduk.
Direnmeye başladık.
Direne direne ayakta kalmayı öğrendik.
Yorulduk
Emekliler Kenti olduk.
Bunların hepsi bulunduğumuz farklı durumları yansıtıyor.
Kentin kimlik erozyonuna uğradığını çok güzel anlatıyorlar.
Adeta…
Bu kadar da olmaz dedirtiyor.!
Şimdi bu ortamda ben hangi kimlikle övüneceğim.
Kenti tanımlayan asıl sözcük nedir?
Ne diyeceğimi bilemiyorum.
Ortada bir kimlik karmaşası var.
Durum hiç iyi görünmüyor.
Kentteki binaların mimari özelliği de zaten bizim içinde bulunduğumuz durumu çok güzel yansıtıyor.
Erken dönem Cumhuriyet dönemi yapıları Yenişehir’de bakımsızlıktan çaresizlik içinde.
Sanki bir savaştan çıkmış gibiler.
Bakımsızlıktan dökülüyorlar.
Yeni yapılarda yeşil önemini yitirmiş durumda.
Beton ucube yapılar kenti kaplamış durumda.
Sözüm ona kimlik oluşturma peşinde…!
Trafik dersen hakeza öyle…
Ne diyeyim…
En iyisi ben kimlik meselesini hiç gündeme getirmeyeyim.
Kentin tarihini ve fotoğraflarını hiç kimse ile paylaşmayayım.
Paylaşırsam insanlarda yaşlılık hissi oluşmaya başlıyor.
Anılarda yaşamaya başlıyorlar.
Bu durum da beni çok üzüyor.!