Gelin kentin yaşam felsefesini hep birlikte değiştirelim.
Bunu yapabilir miyiz?
Yeter ki kendimize güvenelim.
Yaşadığımız kente saygı duymak bunu gerektirir.
Şimdi şöyle gerilere giderek bir düşünmeye başlayalım.
Bu kentte geçmişten gelen bir birikim var.
Birikim küllenmeye/küflenmeye başlamış olsa da bu bir gerçek.
Bu küfün temizlenmesi ve asıl olanın ortaya çıkması gerekiyor.
Bunu kim yapabilir?
Kentin gerçeklerini ve potansiyelini hareketlendirecek davranışları hayata geçirmek ,en büyük amacımız olmalı.
Bu konuda elini taşın altına koyabilecek diğer sivil toplum kurulularıyla birliktelik oluşturmak önemli bir başarı olur.
Kentin geleceğine vesayet koyan gelişmeleri ortadan kaldıran politikalar üretmek esas gaye olmalı.
Bu noktada kentte sorumluluk sahibi kuruluşlar olarak sorunları çözmeye yönelik birçok eksikliğimiz var.
Eksik olan ne?
Samimi olmamak.
Sorumluluktan kaçmak.
Günü kurtarmak.
Kentler de canlı organizmalar gibidir.
“Bakarsan bağ olur bakmazsan dağ olur” deyişi, kentler için de geçerlidir.
Yaşadığımız yere ne kadar değer verdiğimiz ortada.
Çarpık kentleşme olgusu bunun en açık kanıtı…
Aynı durumu ekonomik alanda da sürdürmek istediğinizde yoksulluk/işsizlik tehditi kentin geleceğine ipotek koyuyor.
Dünyada toplumsal refah kavramı kan kaybediyor.
Hiçbir şeyin artık eskisi gibi olması mümkün değil.
Bu bir gerçek.
O halde kentlerin yaşaması için yeni yaşam stratejilerine ihtiyaç var.
Bunun için çok önemli öngörülere ve eylemlere ihtiyaç var.
Tabi gelişmeleri takip etmek de işin farklı bir yönünü oluşturuyor.
Bizi yolumuzdan alıkoyan durum ,popülist yaklaşımlardır.
Maşallah TV ve basını yanımıza aldığımızda aslan kesiliveriyoruz.
Gazetelere verdiğimiz demeçler muhteşem.!…
Ama gerisi yok…
Sözün kısası…
Bir “Karabük Modeli” geliştirmek gerekli.
Bunun için sanayi ve ticaret erbabı bir araya getirilmeli.
Alınan kararları yürütmek için de ticaret ve sanayi odasına sorumluluk yüklenmeli.
Tabi bu arada işlerin sürünceme de bırakılmaması için uzmanlardan bir denetleme kurulu oluşturulmalı…
Yoksa kentteki bu sorumsuzluk hiç hayra alamet değildir.
Keza her gün aynı şeyleri yazdığımızın biz de farkındayız.