Duyarlılık ve değer bilme…
Kent yaşamının olmazsa olmazları.
Kentler bu iki sözcükle var olurlar…
Anlam kazanırlar…
Kendilerini belli ederler.
Ön plana çıkarlar.
Önemsendikleri ölçüde geleceğe kucak açarlar.
Bu iki sözcüğü içselleştiremeyen ve gelecek kuşaklara aktaramayan kentlerin atılım yapmaları söz konusu değildir.
Toprak güzelleşmek için ilgi ister.
Kentler de gelişebilmek için sahiplenilmeyi önemserler.
Bir kent ürettiği ölçüde değer kazanır.
Çevresini sevindirir.
İnsanlarını mutlu kılar.
Yaşama daha güvenle bakar…
Gelecekten kaygı duymaz.
Kentler bakım ister.
Sevgi ister.
Sevilmek ister.
Tıpkı bizler gibi…
Yaşam tarzı ve kalite bu sevgi ve ilgiye göre şekillenir.
Ne verirseniz onu alırsınız…
Ne ekerseniz onu biçersiniz…
Yaşamın bir ilkesidir bu.
Bunları yapmazsak ne mi olur?
Düşünmeye başlayın bir kere…
Kent kimliğini kaybeder
Gelişme gösteremez.
Değer üretemez.
Yavanlaşır.
Bu noktada sorumlular aranmaya başlanır.
İstenmeyen durumlar yaşanır.
Sorumsuzluk duygusu kenti köreltir.
Gelişmeyi engeller.
Kültürel canlılığını yitirir.
İnsanlara hüzünden başka bir şey veremez.
Eli/kolu bağlanır.
Huzur yaratamamanın hüznünü yaşar.
Kentler birer yaşam alanlarıdır.
Onlara gelişigüzel sıradan/ruhsuz yapılar olarak bakamayız.
Aslında bu mekanlarda….
Her mimari yapının bizleri anlatan biryanı vardır.
Bize düşen görev ;onu anlamaya yönelik çaba göstermektir.
Unutmayın…
Eskisi olmayanın yenisi de olmaz.
Bu düşünceye sahip olmazsak ne mi olur?
Yabancılaşmaya başlarız.
Maddeleşiriz.
Manayı kaybederiz ve daha kötüsü o mekanda “Hiçleşiriz”
Hiçleşmek ne demek midir.?
Varlıkta yok olmaktır.
Kaybolmaktır.
Allah kaybolanlardan etmesin…!
