1950’li yıllarda kent kültürüne ait birikimlerimiz yetersiz kalınca ortaya salkım söğüt bir yerleşim alanı ortaya çıktı.
Mimari açıdan bütünlük göstermeyen,kimliksiz binalar etrafımızı kaplar oldu.
Çoğu gecekondu tipi yapılar.
Yeşil Mahallede yola sıralı olarak dizilmiş pembe evlere bakın…
Ev midir,kümes midir belli değildir.!
İnsanlara reva görülmeyecek kadar döküntü yapılardır.
TOKİ evlerinden önce Cevizlidere bu durumdan farksız bir görüntü sergiliyordu.
Kent kavramıyla bütünleşmemiş yapılar.
Bayır mahalle,Yeni mahalle,Atatürk mahallesi ve Soğuksu…
Keza Kayabaşı…
Yapılaşma tezatlarının ilginç örneklerini oluşturur.
İlginç görüntüler Karabük bu mu sorusunu gündeme getirir.
Ve insanı düşünmeye zorlarlar.
78 yılda yapılaşma kültürü bir kentte bu kadar yozlaşır mı?
Bu durum olsa olsa gecekondu kültürüne konu olur.
Ne biçim denetimsizliktir ki belediyeler bu durumdan hiç rahatsızlık duymamışlardır.
Ya da işlerine öyle gelmiştir.!
Belediye meclislerinde bu konuya dair çok büyük tartışmaların olduğu bir gerçektir.
Sözü nereye getirmek istiyorum…
Hürriyet caddesi Karabük’ün tek işlek caddesidir.
Sabah saatlerinde cadde sakindir.
Ulaşıma kapalı bu caddede esnaflara mal taşımacılığı yapan taşıtları görürsünüz.
Y ada bankadan para çekmek için sıraya girmiş insanları.
Geceleyin de öyledir.
Saat 21’den sonra derin bir sessizlik kaplar bu cadde de her yeri.
Gelin görün ki gündüz 14’ten itibaren cadde hızla dolmaya başlar.
Yoğunluk izdihama dönüşür.
Adeta nefes alınmaz olur.
Sigara dumanı kaplar her yeri.
İnsanlar zehir solumaktan dahi kendilerini sakınmazlar.
Adeta insanların birbirine çarpmadan yürümeleri olanaksızlaşır.
O kadar kalabalıklaşır ki şaşar kalırsınız.
Haliyle…
İyi ki bu yol trafiğe kapatılmış dersiniz.
Ya böyle bir uygulama başlatılmamış olsaydı keyifsiz bir görüntü ortaya çıkacaktı.
Oysa bazı esnaflar bu duruma tepki göstermişlerdi.
Yapılan yeniliklerin benimsenmesi zaman alır.
Vatandaş olayın önemini yaşayarak kavrar.
Bizim ülkemizde hep bu işler böyle olmuştur.
O nedenle isabetle alınmış kararlarda ısrarcı olmakta yarar var.
Karabük fiziksel/mekansal boyutta kendini çaresizliğe terk etmemeli.
Kentin çehresi kültürel hüviyeti ile kendini belli etmeli.
Ama kültür adına elde avuçta bir şey kalmamış durumda.
Yapılanlar ve ortaya konulanlar geçmiş,bugün ve gelecek arasında köprü kurmaktan çok uzak.
Yetkililerin buna seyirci kalması şaşırtıcı bir durum yaratıyor.
Varsa yoksa siyaset.
Birbirini çekiştirme…
Dedikodu.
Çıkar çatışması…
Bunlar bir kentin maneviyatına zarar verecek gelişmelerdir.
Bu arada…
Kentin Hürriyet caddesine mahkum edilmesi hiç hoş bir durum değil.
Kent meydanının açılmasıyla Karabük’ün yeni bir çehre kazanacağı sanılıyordu.
Ama umulan olmadı.
Şimdiye değin sosyal hayatın estetik veçheleri hep es geçildi.
Yaşam kalitesine artırmaya yönelik çabalar aksatıldı.
Bakın ne hale geldik…
Şimdi bu kentte üç adet belediye binası var.
Kimsenin gıkı çıkmıyor.
Kenti betonlaştırmadaki maharetimiz dip yaptı.
Yamalı bohça görüntülü bir kent ortaya çıktı.
Şimdi siz bu kente iyi bakın.
Arada sırada başı ağrıyan,sonra tekrar normalleşen ya da kendini hasta sanan insanlardan ne farkı var.?
