Bir kenti yazmak,kenti anlamaktır diyor bir yazısında Feridun Andaç ve ekliyor:
”Bir kenti yazmak biraz da belleğe sahip çıkmaktır.”
Gerçekten öyle…
Kentler bizim aynamız.
Bizi en iyi anlatan objeler kentle birlikte görücüye çıkıyor.
Ya beğeniliyor ya da beğenilmiyor.
Bazı kentler var ki gerçekten her daim kendinden söz ettiriyor.
Kimi kentlere ise hiç göz ilişmiyor.
Kentlerde düşünceler mekana göre şekilleniyor…
Böyle bir gerçeklikte insanın yaşadığı yeri dikkate alması ve anlamaya çalışması bence çok önemli…
Aksini düşünmek insanın kendini reddetmesi gibi bir şey…
Bir kentte yaşamanın sorumluluğunu hatırlatan tarihi objeler her zaman elimizin altında olsalar…
Geçmişten kuvvet almamızı sağlasalar…
O zaman her şey değişirdi…
İçinde bulunduğumuz ortama bakış açımız farklılaşırdı…
Kente olan sevgimiz ve saygımız daha anlamsallaşırdı.
O zaman her şey güzelleşirdi.
Birbirimizi daha az üzerdik…
Birlikteliğimiz güç kaynağımız olurdu.
İnsanlar birbirine daha az kırılırdı….
Üzüntü verici hadiseler yaşanmazdı.
Bir kentte yaşamanın anlamanı kavramaya çalışmak,
Bunun sorumluklarını bilerek hareket etmek,
Onu bir canlı bir organizma gibi düşünmek…
Yeri geldiğinde onunla ağlayabilmek,
Onunla gülebilmek,
Sevmek…
Sevilmek…
Geleceği birlikte göğüsleyebilmek.
Başka bir deyişle;
Tarihi yeniden inşa edercesine….
Kenti yaşanabilir kılabilmek.
Bu bakış açısıyla Karabük’ü yeniden yaşanır kılmak.
O’nu yeniden yorumlamak…
Ortaya konulan düşünceleri,kenti oluşturan insanlarla paylaşmak…
Tek bir doğrunun olmadığını….
Farklılıkların bu kentin zenginliği olduğu gerçeğini özümseyebilmek…
Elde edilen güzellikleri paylaşmak ve mutlu bir kent inşa etmek…
Karabük’te tarihi yeniden inşa etmek.
Geçmişten kuvvet almak,
Birlikteliğimizi buna göre yeniden tanımlamak.
Ancak bunu yaptığımızda kavga yerine iş yapmayı daha büyük başarılarda buluşmayı öğrenebiliriz.
Bu kıymet bilmekle ilgili bir durumdur.
Değer bilmek eşraf olmakla ilgili bir hususu konu alır.
Sahiden biz ne kadar değer biliyoruz.
Böyle bir sorunumuz kaygımız var mı?
Yok…
Öyleyse…!