Geçen hafta PauloCoelho’nun “Simyacı” isimli kitabını okudum. 185 sayfa. Santiago isimli başkarakterimizin hem içindeki hem de dışsal yolculuğunu anlatıyor. Kendisi bir çoban. Açıkça söylemek gerekirse; ilk başlarda kitap sıkıcı geliyor ama okudukça kendine bağlıyor Simyacı.

“Kişisel Menkıbe” tabirini çok görüyorsunuz kitap boyunca. “Yaşamak nedir?”, “Amaçlı ya da amaçsız yaşanabilir mi?”, “Rotası olmayan gemi bir yere varır mı?” soruları aklınızı tırmalıyor hikâye boyunca.

Simyacı’nın aksine, okurken zorlandığım, bazen cümleleri iki ya da üç kez dönüp dolaşıp okuduğum İsmet Özel’in “Waldo Sen Neden Burada Değilsin?” isimli kitabından alıntılar ekliyorum şimdi de. Bu arada aynı anda iki kitap okuduğum da anlaşılmış oldu sevgili okuyucularım. Diyor ki İsmet Özel:

“Birer muamma olarak doğarız: Kimin kaç gün yaşayacağı, nasıl bir ömür süreceği, ne uğruna tükeneceği, hiç bir kulun malumu değildir.”

“Sırrımız canlı olmamızın neyin canlanmasına hizmet edeceğinde saklı. “Kendini bil!” denildiyse boşuna söylenmemiş. Beşer kıyafetinde yaratılan ve dünyadaki ömrünü tüketen herkes kendini bilme durumuna kavuşmaz. Kavuşma gücünü gösterenler de bu rütbeyi çal kap elde edemez. Kendini bilme süreci (tasavvufta görüldüğü şekliyle bile olsa) bir disiplin haline de getirilemez. Bilim, felsefe, sanat alanlarındaki bilgilerle kendimizi bilmedeki noksanımızı gideremeyiz. İnsan gerçeğinin esasına erenler, bununla kendini bilme çabasının üstesinden gelmiş sayılmazlar. Çünkü “kendilik bilgisi” her kim ona kavuşmuşsa, yalnızca kendini kapsar. Demek ki kendilik bilgisi biriciklik bilgisidir. Aradığımız bilgi, bilgi olma özelliğini kamuya sunulur sunulmaz kaybeder. Geçen bunca zaman insan ömrünün biricikliğine halel getirememiştir. Sahiciliğimiz biricikliğimizdedir. Kısa veya uzun, ne kadar ve nasıl yaşamış olursak olalımbiz insanlar, bizi biricikliğe götüren iki yoldan birinde yürürüz; ama iki yolda birden yürüyemeyiz. Ya şimdiye kadar geçirdiğimiz yıllara hakkını vermiş yahut yıllarımızı heba etmişizdir. Ömrümüzün her aşaması bilgisizliğimizi geride bırakmamıza vesile olduğu nispette değer taşır.”

Evet, böyle söylüyor İsmet Özel; “Henry Sen Neden Buradasın?” sorusuna cevap ararken.

Evet, dostlar; insanların yaşantılarında kırılma noktaları olduğu bir gerçek. Bu 40 yaş olabilir; Cahit Sıtkı’nın tabiriyle yolun yarısı olan “35 Yaş” olabilir; Başka başkayaşlar da olabilir.

Simyacı ’dadaolduğu gibi,bir şeylerin değişmesi için,Tolstoy’a atfedilen “Tüm muhteşem hikâyeler iki şekilde başlar: ya bir insan bir yolculuğa çıkar, ya da şehre bir yabancı gelir.” sözü aklıma geliveriyor.Tabii olaya nereden baktığınız önemli.

Bu sır -Yunus’ta olduğu gibi- ya kapımızın eşiğinde ya da Mısır Piramitlerinin dibindedir, kim bilir?

“Yaşanmadan çözülmeyen sırrı” bilenler zaten “sırrın”aşikâr edilmeyeceğini de idrak etmişlerdir. Belki yalnızca şunu söylerler:

“Böyle bir sır var!”