Karadeniz’de baharın gelişiyle birlikte köy ömrü yine canlanmaya başladı. Bölge bayanları, kuvvetli coğrafik kurallara karşın her yıl olduğu üzere bu yıl da tarla mesaisine kaldıkları yerden devam ediyor. Sırtlarında sepetler, ellerinde kazmalarla sabahın birinci ışıklarıyla başlayan mesai, akşam ezanına dek sürüyor.
Doğu Karadeniz’in sarp yamaçlarında, sisle örtülü dağ köylerinde her sabah gün doğmadan başlayan bir emek öyküsü. Fındık kollarından mısır tarlalarına, çay bahçelerinden patates ocaklarına uzanan bu öykünün başkahramanları ise Karadeniz’in cefakar bayanları. Yağmura, rüzgara, engebeye aldırmadan çalışan Karadeniz bayanları, hem aile bütçesine katkı sağlıyor hem de bölgenin ziraî üretiminde belirleyici rol oynuyor.
"Severek yaptığımız için yorgunluğu düşünmüyoruz"
60 yaşındaki Emine Yıldırım, küçük yaşlardan beri hem hayvancılıkla hem de tarım işleriyle uğraştığını belirterek, "Çocuklarımız okudu, kentte yaşıyor. Bize ’çalışmayın’ diyorlar ancak biz alıştık, yapamayız. Sabah namazıyla kalkar, inekleri yedirir, kahvaltı sonrası bahçeye geçerim. Tereyağ, süt, yoğurt üzere eserlerimizi kendimiz yapıyoruz. Doğal yaşıyoruz, komşularımızla dayanışma içindeyiz. Bu yaşıma kadar hiç zahmet yaşamadım, Karadeniz bayanı olmak gurur verici" diye konuştu.
"Hayatım tarlada geçti"
Bir diğer üretici Zehra Karpuz da havaların ısınmasıyla birlikte tabiatın canlandığını ve mesainin başladığını lisana getirerek, "Çiçekler açtı, yaylalar şenlendi. Mısır, fasulye, lahana ekiyoruz. Komşularla birlikte tarlaya giriyoruz. Hayatım bu topraklarda geçti, burada doğduk, büyüdük, mutluyuz" dedi.
"Şehirde duramayız, burayı seviyoruz"
Ayşe Yıldırım ise mesainin yaz boyunca sürdüğünü anlatarak, "Şu anda mısır, fasulye ve patates ekiyoruz. Sonrasında inekler için çayır biçeceğiz. Yayla vakti geliyor, 3-4 ay orada kalıyoruz. Coğrafik koşullar sıkıntı lakin biz alıştık. Kent hayatı bize nazaran değil" tabirlerini kullandı.
