Yaşam sürekli olarak yeniliklerden yanadır. Toplumsal yaşam tek düze değildir. Farklılıklarla kendini yenilemesini bilir. Diyalektik mantık ,toplumların ayakta kalabilmesi için değişimi zorunlu kılar… Sosyal bilimlerde buna çağa ayak uydurma denir. Kendimizi yarınlar da mutlu görmek istiyorsak…. Eleştirilmekten korkmamalıyız. Çünkü dosdoğru bir yaşantı yoktur. Yaşam iniş ve çıkışlardan ibarettir. O halde… Nasıl ayakta kalacağız sorusu bu noktada önem kazanıyor demektir. Bunun cevabı çok basit aslında… Yaptıklarımızla yapamadıklarımızı karşılaştırarak bunu öğrenebiliriz. Ama doğruyu bulmak içinde elbette öz eleştiriden kaçınmamamız gerekir. Hatalarımızı gördüğümüz sürece yeni yaşamlara adım atma umudunu içimizde sıcak tutabiliriz. Bunları yapmazsak ne olur? O zaman düz yolda bile yürürken sıkıntı çekeriz. Yanılgıların içinde yaşadığımızı sanırız. Etrafımızı saran kibirlik sarmalından kendimizi kurtaramayız. Her oluşuma tepeden bakmaya başlarız. Büyüklük kompleksi içinde erime sürecine gireriz. Yaşanılan ana ayak uyduramamak…! Ya da o anın “zaman” olarak değerini bir türlü kavrayamamak Ya da bunu yeterince önemseyememek. İşte asıl sorun budur… Sözü uzatmadan bir düşünce etrafında düşüncemizi şekillendirmeye çalışalım. Niyetimiz kimseye bu köşeden akıl vermek ya da yol göstericiliği yapmak filan değil… Sadece zaman karşısında yaşanılan israfı birazcık olsun ilgililere hatırlatabilmek. Onun için… Son dem de yaptıklarımızla yapamadıklarımızı topladık. Sizin anlayacağınız biraz matematik yapalım dedik. Yaptıklarımızı yapamadıklarımızdan çıkardık… Karşılaştığımız sonuç hiç açıcı değil… Toplumsal dinamizmimiz ve iş yapma becerimiz “eksilerde” dolaşıyor. Evet; Yapamadıklarımız karşısında “zaman” bizden öcünü alıyor… Almaya da devam edecek gibi görünüyor…!