Karabük’te…
Çıkarlar endişe taşımadan geleceği belirlemeye devam ediyor.
Çarpık kapitalizm ,salgın virüsle birlikte insanların psikolojisini iyice buzmuş durumda.
Şimdi bu nokta da sormak gerekiyor.
Bu kentte yaşayan insanları ne ilgilendiriyor.
Geçim derdi.
İş ve aş
Başka…
Gerisini boş ver.
Bu boş vermişlik nedeniyle…
Kent maddi ve manevi gerçekliğini her geçen gün yitiriyor.
Sonuç…
Ne yapacağını bilememe noktasına gelmiş durumda.
Önünü görememe…
Ve…
Geleceğe umutla bakamama..
Bu ortamda…
Kent, kendi gerçekliğini hızla yitiriyor diyebiliriz.
Evet…
Sonuç…
Bu noktada gerçekten çok üzücü…
Sürekli yazılarımızda belirttiğimiz gibi…
Herhalde bizim içinde yaşadığımız kenti anlamamaktan doğan sorunlarımız var.
İşçi kenti….
Üniversite kenti…
Emekliler kenti çeşitlemesi…
Sanki içinde bulunduğumuz durumu tarif ediyor.
Gelgitli kimlik durumu…
Hedefi ve vizyonu olmayan kent görüntüsünü tanımlıyor.
Bu durumda….
Çoklu kimlik tanımlamasından acele kendimizi kurtarmak gerek.
Çünkü bu durum belirsizlikleri çoğaltıyor.
Ne yapacağını bilememe sorunsalıyla bizleri karşı karşıya bırakıyor.
Yani…
Başka bir anlatımla…
Kent….
Bir çıkmaza doğru hızlıca sürüklenmek üzere.
Durum bu açıdan bakıldığında hiç olumlu değil.
Düşündürücü nitelikte…
Kent içinde dedikodu had safhada.
Bir de buna emekli kentinde yukarıda belirttiğimiz geçim sıkıntısını eklediğinizde
Mutsuzluk sorunu ile karşı karşıya kalıyorsunuz..
Kimliksizlik ve mutsuzluk süreci…
Kentte…
Bütün gelişmelere yön veriyor.
Ak ile kara sanki birlikte yaşamın çelişkisi içinde ızdıraplı bir görüntü oluşturuyor.
Bana sorarsanız…
Bu çelişkili durumdan kurtulmanın yolu…
Belirgin bir kimliğe sahip olmaktır.
Hem de marka değerinde…
Bu olmadan işleri yoluna koymak mümkün değildir.
Neden…
Çünkü o zaman
Herkes kendi bildiği gibi konuşuyor.
Bu da…
Dedikodu üretimini teşvik ediyor.
Böyle bir kentte…
Gelecek açısından…
Güzel, iyi, kötü ve çirkin olanı ayırt etmek mümkün müdür?