Karabük bambaşka bir oluşumdur. Türkiye’nin kendisidir. Aynı İstanbul gibi… İşte Karabük sosyolojisinin en önemli özelliği budur. Türkiye’nin her yerinden gelenlerin oluşturduğu çok kültürlü yapı. Buluşma adresi Karabük… Karabük’te buluşanların ortak paydası;iş,aş ve ekmek için yaşam mücadelesi vermedir. Bu gerçekten yola çıkmamızda Karabük’ü ve bugünkü durumunu kavramamızda büyük fayda var. Karabük tarihini yeniden inşa etmek ve gelecek kuşaklara miras bırakmak için bazı bilgileri hatırlamamız gerekir. Bilindiği üzere Karabük ;Cumhuriyetin ,sanayileşme ve modernite unsuru olarak önemsediği işçi kenti olarak kurulmuştur. Ancak hızla gelişen süreç içinde kendi içinde bile model oluşturamadan değişime uğramıştır. Bu noktaya nasıl gelinmiştir.? Şimdi bunun yanıtını aramaya çalışalım.: 1950’lili yıllardan itibaren liberal ekonomi uygulamaları ile Karabük’te tamamen olmasa bile köylülük yavaş yavaş terk edilmeye başladı. Bunun sonucunda da mesleklerde belirginleşme ortaya çıktı. 1960 yılına gelindiğinde 114 çeşit mesleki ve sosyal teşekkül Karabük sosyal hayatına damgasını vurdu. Bu belirginlik sınıfsal düzlemde de kendini iyice hissettirdi. Karabük’te köylülük düzeninden gelen ve kentin kendine sunduğu olanakları iyi değerlendiren demir uğraşlı yeni bir sanayi ve tüccar sınıfı ortaya çıktı. Ancak bu sınıf batıda olduğu gibi tarihsel bir ortamın ürünü değildi. Tesadüflerin ortaya çıkardığı bir sınıftı ve bu anlamda köksüzdü… Bu sosyal realite/sınıf kendi iç çelişkisi nedeniyle hiçbir zaman türdeşleşemedi. Sürekli birbiriyle kavga etti. Bunun için 1953 yılında Karabük’te yaşananlara ve kavgalara göz atmak yeterli olacaktır. Bu kavga nedeniyle birçok partili zamanın güçlü iktidar partisi Demokrat Parti’den ihraç edildi. O devirde Yeni Karabük ve Demokrat Karabük gazetesindeki atışmalar bu durumun adeta özeti gibidir. Yaşananlar zaman içinde Karabük kent kültürüne damgasını vurdu. Özel sermaye kökenli ortaklıkların kurulmasını olumsuz etkiledi. Ekonomik çıkarlar nedeniyle Karabük sermayesi Karabük dışında kendine iş olanakları yarattı. Bu durum Karabük’te sınıfsal dinamiklerin cılızlaşmasına yol açtı. Sermayenin yeniden üretime geçmesine mani oldu. Karabük’ün uzun süre dışarıdan gelen yatırımcılara muhtaç bıraktı. Halende bu beklenti devam etmektedir. Buna bir de devlet teşviklerinden yararlanamama hususiyetini eklediğiniz de durumun vahameti daha iyi anlaşılmış olur. Bu nedenle türdeş bir sosyal yapı zaman içinde bir türlü oluşmamış,gelişme kentte sanki bir kast sistemi etkisi yapmıştır. Gelinen noktada Karabük’te, günümüzde ,bu durumun her alanda sıkıntısı yaşanmaktadır. Karabük erken Cumhuriyet dönemine ait modern kimliğini tarihin gizli bir yerinde saklama ihtiyacını duyan kent konumuna gelmiştir. Son olarak diyebiliriz ki,Karabük mazisi , bugünü ve geleceği ile bizlerin başarı ya da başarısızlıklarını anlatan yegane kent konumundadır. Bize düşen ise bu durumda günümüz ve gelecek için bir ders çıkarabilmektir.