Yıllar önce -90’lı yılların sonları olmalı- Ankara’da üniversite zamanlarımda sanata meraklı bir gençtim. İşte o yıllarda Ankara Gençlik Parkı’nda bulunan Ankara Belediye Tiyatrosu’nun bir tiyatro gösteresine gitmiştim. Başında o dönem Mehmet Tahir İKİLER Bey vardı. Zaten gösteriyi düzenleyen de oydu.
Dün gibi hatırlıyorum; Tiyatro Oyunun adı: Siyah Pelerinli Adam. Yazar: Necip Fazıl KISAKÜREK. Zaten Necip Fazıl adı geçince gitmemek olmazdı. Sonraları o tiyatro oyununu radyoda beraber bulunduğumuz bir ortamda kayıt stüdyosunda benim ricamla tekrar oynadılar. O kayıt şu an elimde mevcut maalesef. O bilgisayarla bir yere gitmiş olmalı. Arşivcilik yönü olan bir radyocu için maalesef iyi bir durum değil bu.
Siyah Pelerinli Adam tiyatrosu aynı ekiple ben Ankara’dan ayrıldıktan yıllar sonra memleketim Karabük’e de geldi. Yer: Yenişehir Sineması diye hatırlıyorum. Tiyatroya tabureye şiir yazan adam lakaplı Rahmetli Kara Şahin’le beraber gittik. Daha önce babamın dayıoğlu ile böyle aktivitelere gitmemiştik. Onu ben zorladım.
Sinema tıklım tıklım doluydu. Zaten Ankara’daki gösterileri de hınca hınç dolu geçerdi bu ekibin. Ekipte başka kimler vardı durun hatırlamaya çalışayım: ismini soy isminden dolayı unutmadığım: İshak 2.Tekgül. İkincitekgül olan soy ismini böyle yazarlardı İshak’ın: 2.Tekgül diye.
Siyah Pelerinli Adam’ın kitabını da okuyanlar bilirler. Konu olarak zaten orijinalliğini korumakta olan bir eser. Fazla ayrıntı vermeden tiyatroda Kadın var; şeytan var; para var vb. birçok şey var. Bir adamı bunlar sırayla kuşatıyorlar. Adamın kapısını sırayla çalıyorlar diyelim.
İşin içinde yani tiyatronun isminde bile “Siyah; Pelerin; Adam” kelimeleri geçince insan ürkmüyor ya da korkmuyor değil hani.
Siyahı sevdiğimi zaten biliyorsunuz. Siyah-Beyaz tutkumu da ama fanatik olmayanından. Siyah aslında renksizliği ifade ediyor. Eğer siyaha siyah değil de “karanlık” dersek işte o zaman korku kapımızı çalıyor. Karanlık koyudur; karanlık kuyudur. Siyah tüm çevremizi kapkaranlık kavramışken biz onsuz uyuyamıyoruz mesela.
Pelerin zaten Azrail’in bir figürü olarak imaj edinmiş durumda zihinlerimizde. Ölümün de rengi siyah, pelerininki de. Kırmızı pelerinli Süperman’in bile bizi kurtaramayacağı ölümün rengi: Siyah.
Gelelim sadede: Yaşamda da iki duygu arasında geçmiyor mu hayat, sağa sola sapmadan dengede olmak.
“Havf ve Recâ” yani “korku ve ümit” arasında dengede olan bir yaşam idealimiz.
Adı: Ümit: Korkusu olmayan bir adam. Ah bir de korkusunu bulsa!
Siyah Pelerinli Adam dedi ki: “Peki, korku aranır mı?”
Diğeri cevapladı: “Aranıyor işte!”
