“Manolya çiçeği, aşkı temsil ediyormuş, ben hep kırmızı gül olarak bilirdim fakat onunkinin farkı, asil bir aşk olmasıymış. Çiçeğin görünümü asaleti veriyor düşünceye; rengiyle, dokusunun pürüzsüz kadifemsiliği ile.! Aynı zamanda alçak gönüllü olmayı, haysiyet sahibi olmayı, masum olmayı ve sebat etmeyi simgeler diyor internetteki bilgiler. Asil bir aşk için, masumiyet, önemli bir gereklilik olmalı… Temiz kalpli olmak masumiyetin ilk şartı ve bu öyle bir şart ki; suçsuzluk ve günahsızlık olarak tariflenen bu kelimede, bunları bile ardında bırakabiliyor. Bembeyaz rengi ile gerçekten insanda masumiyeti çağrıştıran bir görünümü var. Manolya kelimesi bana tanıdığım fakat gönlüne ne kadar girebildiğimi bilemediğim bir arkadaşımı hatırlatır.İlk gençlik yıllarımın arkadaşı, yurt arkadaşı !
Benim kaldığım yıllarda Hacettepe yurdunda odalar dört kişilikti fakat son sene, başka üniversitelerin öğrencilerini de yurda kabul etmiş, odadaki kişi sayısı altıya çıkmıştı. Okul ve sınıf arkadaşı olarak, biz üç kişi hep aynı odada kalır, diğer bir kişi her sene sürprizimiz olurdu.
O sene Manolya geldi odamıza. Kumral, o yaştaki birisine göre hafif kilolu ve fazla uyumlu bir kızdı.Öyle ki, odada var mıydı, yok muydu diyeceğim neredeyse fakat belli ki rüyaları öyle değildi. Sık sık yüksek sesle bağırır tarzda sayıklar, bazen de elini kolunu etrafa savururdu. Odalar dar ve uzun olduğu için, ranzalarımız uzunlamasına dizili durmak zorundaydı. Yatakların karşısında çelik dolaplarımız ve bir de masa vardı. Haliyle uyurken başında Manolyanın tokatının patlamaması için, onun baş tarafına, diğer yatan kişinin ayakları gelmeliydi. Şimdi düşündüğümde keşke o kadar uyumlu olmayabilseydi diyorum, belki o zaman rüyalarını daha sakin yaşayabilirdi. Uykusunda bağırarak, elini kolunu etrafa yapıştırmazdı belki. Bazı sorunları vardı, anlamıştık. Bir kaç kere konuşmaya çalıştık; bir sıkıntısı olup olmadığını sorduk, cevap alamadık, iyi olduğunu söylüyordu inatla. O kendisini bize açılacak kadar yakın hissedemedi, biz de o yakınlığı sağlamayı belli ki beceremedik… Bir gece koridordan bağırış çağırış sesleri gelirken; birisi odamıza hızla dalıp, koşun Manolya’yı dövüyorlar dedi. Koştuk hemen kurtardık Manolyamızı. Bal rengi saçları olan, güzel, sessiz Manolyamız kolay lokma olmuş birilerine !
Bir süre sonra odadaki diğer kızlardan Manolya hakkında şikayetler gelmeye başladı. Manolya bir şeyler yürütüyordu. En çok da parfüm fıslatıyordu izinsiz. Ara ara iç çamaşırı, birazcık para falan da alıyormuş !.. Parası yokmuş besbelli ? Kızlar sıkı sıkı dolaplarını kilitlemeye başladılar. Dolap kilitlemek hiç benlik bir durum değildi, bir iki bir şey alacak diye kilit vuramazdım kapılara. Kapılar her daim açık olmalıydı kalbimize aldığımız sevdiklerimize. Bu eylem bana ezelden ters gelen, itici bir davranıştı; bunu yapmaktansa bir şeylerimin yok olmasına çoktan razıydım. Varsın alsındı neyim varsa. İhtiyaçtan olan minik yürütmeler görmezden gelinemez miydi ? Parfümler de o yaşta hepimiz için önemliydi, onun için daha da çok öyle olduğu, kullanmasından belli değil miydi? Victor Hugo’nun Sefillerini okuduğumda ilk okul üçüncü sınıfın tatilindeydim. O yaşta, o romandan yeterince faydalanabildim mi, ne kadar faydalandım bilemem elbette ama ne çok merhamet duyduğumu hatırlıyorum. Demek ki merhamet duygusu doğuştan gelen bir duygu… Çocuk kalplerde, büyüklerden daha çok bulunuyor sanki. Açlık ve yoksulluktan yapılan bir almanın hırsızlık olarak algılanmasının yanlış olmasa bile eksik bir değerlendirme olduğunu, biraz empati yapmanın gerekliliğini fark etmiştim en azından. Neyin ne zaman, bazı şartların hükmünde mazur görülmesi gerekliliğini az çok anlamıştım okurken. Üstelik bir de çalgıcı Yanko vardı zihnimde. Kemana duyduğu aşk nedeniyle, komşunun evine gizlice girdiğinde, onun yayını tellerinin üstünde gezdirirken yakalanan ve öldüresiye dövülen Yanko!… Manolya her ne istiyorsa alabilirdi benim dolaptan. Dolabımı kilitlemediğim gibi, kapısını her daim ardına kadar açık bırakıyordum… Alacaksa benden alsın istiyordum, diğerlerine dokunmasın. Zaman geçiyor, benim deodorantlar bir milim eksilmiyorken, kilitli dolaptakiler bitiyordu. Ne yapsalar, ne etseler fayda etmedi. Parfümler bütün kilitli dolaplarda azalıp bitti, bir tek benimkiler duruyordu öyle eksilmeden. Benimkileri beğenmiyor muydu yoksa ! Gittim, diğer kızların deodorantlarından da birer şişe alıp koydum dolaba fakat ne yapsam nafileydi, olmuyordu. Üstelik diğer her şey de duruyordu yerli yerinde. Keşke benimkileri alsaydı; almadı ama ! Kilitli kapılar değil de, ardına kadar açık olan kapı engel oluyordu ona!… Aklıma geldikçe içim buruluyor hala. Ona ulaşan yolu kat edemediğimizi anlıyorum, yalnızlığı canımı acıtıyor. Çok gençtik elbette, tecrübesizdik, anlaşılan o ki, yeterli duyarlılıklardan da uzaktık. Ona kucak açamamış, yaralarını tam manasıyla görememiştik. Şimdi yazarken fark ettim, hiç birimiz onunla merdivende oturup sohbet etmemiştik!.. Manolya ne kadar hoş bir kelime değil mi. M ile başlaması, daha ilk anda yumuşaklığı hissettiriyor, ortadaki “no”biraz sertlik katacakken akabinde gelen “l” sesi ve de sonrasındaki “ya” ile yaylar iyice gevşiyor. Kelimenin bütünü; bu kelimenin bir güzelliğe karşılık gelmesi gerekli dedirtiyor insana. O güzellikte bu çiçek oluyor. Onun benim zihnimde ki karşılığı ise, biraz hüzünlü bir gençlik hikayesi olarak kaldı ne yazık…
Sevgilerimle
Hayran
Yaşaran gözler, yine duygular şelale, bir nefeste okudum. Gerçek anılar ve duygu yüklü bir pencere…Tebrikler ve teşekkürler…