PEKİ kim bunlar? Vergisini, sigortasını ödemekte zorlanan, banka kredi borcunu ödeyemeyince icralık olan, kiraya yüzde iki yüzlük zammı yapıştıran dükkan sahibine öfke kusan, sattığı malı yerine koyamayan esnaf mı, tacir mi? Köylüler mi yoksa?.. Gübre, mazot, yem fiyatlarındaki artıştan dertli.. Sütü istediği paraya satamamaktan şikayetçi.. Tarım Kredi’nin faizlerinden muzdarip.. Bankaya kredi borcunu ödemekte zorlanan.. Tarlasını ekip biçmekten vazgeçen, hayvanları kesime yollayan köylü milleti mi? Ne onlar, ne bunlar… Tatilin tadını çıkaranlar kim peki? Asgari ücretle dört kişilik aileyi geçindirmeye çalışırken kafayı yiyen vatandaş da değil. Emekliyi zaten saymıyoruz. On bin lira aylıkla kaderiyle baş başa bırakılan gariban emeklinin değil tatil, evinin penceresinden dışarıya bakmaya bile takâti yok! MEMURLAR azizim, memurlar. Her iş onlara göre dönüyor bu memlekette. Dokuz günlük bayram tatili onlar için; sana bana değil. Dini ve resmi bayramları hafta sonuyla birleştirip tatili uzatıyorlarsa, onlar için.. Seninle, benimle ilgisi yok. Memur bayram tatilinde diye mahallenin bakkalı bile dükkanı açmıyor; kepenkleri indirmiş adam. Öğle saatinde lokantaya gidiyorsun, kuru – pilav için.. Tüm masalar dolu. Öğle arası rezervasyonları memurlara özel. Akşam altıda, yedide dükkan kapatıyor esnaf. Memur beşte çıkıyor, alacağını alıyor, sen yedide mesaiyi bitiriyorsun meselâ, bir şey alacaksın, dükkan kapanmış. En çok da kış günlerinde yaşanıyor bu. Esnaf bile memura göre şekil veriyor mesaisine. Devlet onlara çalışıyor.. Hani, ‘devlet memuru’ diyoruz, yani devlet için çalışanlar.. Tam tersidir aslında. Memur için çalışan devlet formatında bizimki. Zam yapılacaksa, önce onlarınki konuşuluyor. Karı koca ikisi de memur; maaş güzel.. Hayat pahalılığı varsa da, ona göre maaş güncellemesi de var. Çocuklar özel okulda.. Krediyle de olsa bir otomobil alınıyor; taksitleri tıkır tıkır ödeniyor. Kışlık daire zaten alınmıştır; bir de yazlık mı baksak? Yok be yaa.. Yazlık dertli iş. Kıştan yaparız rezervasyonu, yazın on gün Antalya’da, Bodrum’da, beş yıldızlıda bakarız keyfimize. Yazlıkta olsan, yemek yap, bulaşık yıka, çamaşır çitile, temizlik, süpürge falan. Misafir gelir çoluk çocuk, onlara yedir içir.. Yok denizdi, plajdı.. Hem yorgunluk, hem masraf. Yap tatilini güney illerinde şöyle on gün; kafanı dinle, ye iç.. Ooohh… ÖYLE değil mi yani? Siz ne sanıyordunuz ki; sanayici mi, tüccar mı, iş insanı mı tatil yapıyor? Yazlığı vardır sahilde en fazla.. İşten güçten gidemez. Çoluk çocuk orada, kendisi işinin başında. Cumartesi akşamı atlar arabaya gider yazlığına, balkonda, bahçede kısa pas mangal.. İki kadeh bir şey içebildiyse, ondan mutlusu yok. Pazar akşamı döner gelir, pazartesi iş başı. Adam ödeyeceği verginin, personel maaşının, sigortanın, kredinin derdinde. Kafası onlarla meşgul. Nasıl denkleştireceğinin hesabını yapıyor. FATURAYI memura çıkardık diye, gün aşırı meydanlara çıkıp hayat pahalılığından, geçim sıkıntısından dertlenen memur sendikaları öfkelenecektir bize. Ama durum böyle sevgili okurlar. Zonguldak’ın Devrek İlçesinde dahi Memura Endeksli Tost Fiyatları belirleniyor artık Memura Tost         140 TL Asgari Ücretliye    120 TL Emekliye                   80 TL Neden herkes memur olmak istiyor? Senin iş garantin yok.. Yarın kapının önüne koyabilirler. Siftah yapamama olasılığın var esnafsan. Ekip biçiyorsan, hep zarar hep zarar… Memurunki öyle mi? Sabit gelir. Devlet çatlasa da, patlasa da o maaş ödeniyor. Tatil de onlar için. Hele de bizim gibi memur şehirlerinde, hayat onlar üzerine kurgulanıyor. Daha ne olsun?