Sevgili okurlarım, günün hangi saatinde okuyorsanız: Günaydın, Tünaydın ya da İyi Akşamlar…

Eskiden mahallelerde komşuluk bağı her şeyden önemliydi. Herkes birbirini tanır, hasta bir komşuya yemek götürülür, çocuklar mahallenin büyüklerine emanet edilirdi. Hatta hırsızlık gibi olaylar neredeyse imkansızdı. Kim kimdir bilinir, yabancı biri hemen fark edilirdi. Ancak bugün geldiğimiz noktada aynı apartmanda oturduğumuz ve aynı duvarı paylaştığımız insanları dahi tanıyamaz hale geldik.

Bu değişim, toplumsal güvenliği de tehdit etmeye başladı. Eskiden mahalle sakinleri birbirine göz-kulak olurdu. Şu anda ise kimse mahallesinde ne olup bittiğini bilmiyor, bilmek dahi istemiyor. Hırsızlık, dolandırıcılık gibi olaylar arttı. Mahallede kimse birbirini tanımadığı için mahalleye gelen yabancı birini fark etmek de zorlaştı.

PES DEDİRTEN OLAY!

Karabük’te bugün yaşanan bir olay bu durumu net bir şekilde gözler önüne seriyordu. KOAH hastası bir vatandaşın hayati öneme sahip oksijen tüpünü, apartmanın önünden bir kişi alıp gidiyor ve kameralara yansıyan bu görüntülerden inanın ben utanç duydum... Eskiden böyle bir olay düşünülemezdi bile. Ancak şimdi, bırakın yabancı birinin eşyasını almayı, hayati öneme sahip bir malzemeyi bile alabilme cesaretini bir kişi nasıl kendinde bulabiliyor? Ne olursa olsun bu senin değil, ihtiyacın varsa bir sor, soruştur! Bunun en büyük sebeplerinden biri de, mahallelerin eskisi kadar dayanışma içinde olmaması diyebiliriz.

Peki, mahalle kültürünü yeniden canlandırmak mümkün müdür? Belki komşularımıza selam vermekle, tanımakla başlayabiliriz. Apartmanda yan dairemizde kim yaşıyor, bir ihtiyacı var mı, hal hatır soralım, soralım ki nesilden nesille çocuklarımıza bu değerleri öğretebilelim, onlar da birbirine sahip çıkan bir toplumun parçası olsun.

Unutmayalım ki, bir mahallenin güvenli olması sadece kilitli kapılara değil, komşular arasında kurulan güven bağlarının oluşmasıyla mümkündür. Belki de bu bağları yeniden kurma vakti çoktan gelmiştir…