Kentler onları var eden insanların ihtiyaçlarına göre şekillenir. Yani insan kente bakınca kendini görür. Kenti eleştirmek kendini eleştirmek gibi bir şeydir. Buna kim cesaret edebilir. Gerçek anlamda içinde yaşadıkları mekanı sevenler tabi… Bu anlamda kent konuşmaları mekanlara hayat verir… İnsanın düşünce gücünü artırır. Hayal dünyasına katkı yapar. Farklı sonuçlara ulaşmayı kolaylaştırır. Şimdi biraz bu düşünceye uygun bir kent kurgusu yapmaya çalışalım. Hayal gücümüzü kullanalım. Farklılık oluşturmaya çalışalım. Kentlerin bu tür sohbetlere ihtiyacı olduğunu düşünerek hareket edelim. Kent sohbetlerinde bir incelik vardır. Her şeyden önce düzeyli düşünceler kaplar etrafı. Hiç kimse birbirini kırmaz. İltifat vardır. Samimiyet vardır. Heyecan vardır. Yapıcılık vardır. Bu ortam hayat verir mekana… Başka bir deyişle…. Yol gösterilik dinamizm katar yaşama… Her şeyden önce herkes kentin bir bireyi olduğunun farkındadır. Çevresindeki gelişmelere karşı duyarlıdır. Kent yaşamına katkı vermekten gurur duyar. Bunu yaparken zariflikten ise asla taviz vermez. İşte… Kentleri kent yapan bu bilinçli tavırlardır… Sohbetlerde “kentin refah ve mutluluğu” esas ölçüyü oluşturur. İnsanlar kendi yarınlarını o mutluluğa göre şekillendirir. O kentte olmanın/yaşamanın sorumluluğunu hissederler. Kent sohbetleri ; karartıları /umutsuzlukları /açmazları tartışarak mutlu sona ulaşmayı amaçlar. Kişisel çıkarlara/ihtiraslara,garezlere geçit vermez. Toplumsal çıkar ve barıştan yanadır. Kavgacı değildir. Uzlaştırıcıdır. Şimdi bu yazıyı kaleme alan bir kişi olarak Karabük’te eksik olan nedir diye bakıyorum da sorunun yanıtını yine kendim veriyorum: Hani nerede Karabük’ün refah ve mutluluğunu konu alan sohbetler. Çalışmalar. Var mı böyle bir hali konu alan düşünce platformu ve birlikteliği Karabük’te… O zaman.!... İyi ama bir kenti kent yapan o güzel konuşmalar hiç olmayacak mı? Sohbet yapabileceğimiz platform nerede.? Marazi düşüncelere geçit vermeyecek o birliktelik nerede? Sahi nerede.?