(Şenol Özdemir’e ithafen)
Akşamüstü eve geldiğimde bir eksiklik olduğu belliydi. Pantolonumun sol cebinde çoğunlukla orda olan bir hiçlikti bu. Evet, evet; dün cep telefonumu okulda, hem de şarjda unutmuştum. Bunu ne zaman fark ettin diye bir soru gelebilir sizlerden. Dedim ya; akşamüstü; tam unutkanlık zamanı yani.
90’lı yılların ergenleri olarak, lise çağımızda cep telefonları değil de evde kullanılan sabit telefonlarımız vardı bizim. İşte bunun verdiği alışkanlıkla, X-kuşağı da olduğumuz için önce “Eskiden telefon mu vardı?” diyerekten görmezlikten geldim onu. Sonuçta biz telefonsuz zamanların lise öğrencileriydik. Çoğu şeyi de telefondan öğrenmemiştik.
İnsan bir telefondan ne bekler diyerekten bir akşam ve bir gece boyunca düşünmedim de değil. Ne de olsa o, bir iletişim ve haberleşme aracıydı. 15-16 saat boyunca ulaşamaz ya da ulaşılamaz oldum. Tabi ailemi arama ihtiyacı hissettim ister istemez.
Belki acil bir durum olur da ulaşılamam diye düşünerek okuldaki telefonuma nasıl ulaşırım niyetiyle, okul da yakın olduğu için, bir meslektaşıma, ondan da telefonuma ulaşırım fikri aklıma geldi. Akşam, hava da güzel olduğu için beni telefonuma götürebilecek arkadaşımın evine gittim.
O meslektaşım da evinde yok muymuş? Misafirliğe gitmemiş miymiş? Garip bir hüzün ve telefonumun güvende bir yerde olduğu duygusuyla karışık evime döndüm.
Malum telefon olmayınca da internete de girilmiyor. Maalesef evde kablosuz internetim de daha olmadığı için hiçbir şekilde bağlanamadım dünyaca geniş ağa.
Ağa deyince; yaşamımızda bu cep telefonu denilen cihaz ya da alet, her ne derseniz deyin, bir “Ağalık” mertebesinde bulunmuyor mu, her şeyi ona sormuyor muyuz?
Telefon yokken, zamanımı iyi değerlendirmek için, fırsat da bu fırsat diyerek, üstüme bir şey örtüp televizyonumu açtım. “Kar Beyaz” adlı filmi izledim sanat kanalımız TRT 2’de. Bu filmi Malazgirt’teyken de izlemiştim. Artvin Şavşat da, Karadeniz’in o hırçın kışında çekilmiş şahane bir filmdir kendileri. Film, aslında Sebahattin Ali’nin “Ayran” isimli eserinden uyarlanmış.
Film bitince uyumak için kalktım. Yani kısacası; telefonsuz hiç de telef olmamıştım. Akla karayı seçmemiş, sabah uyandığımda öyle çok da tedirgin olmamıştım. Sadece onsuz, yalnız, rahat bir gece geçirmiştim.
Acaba, sabaha kadar, o da beni özlemiş miydi?
Satılmış Ümit ÇETİNKAYA’nın Tüm Köşe Yazıları İçin Burayı Tıklayınız:
