Günler ne kadar çok çabuk geçiyor değil mi.? Hele sayılı günler… Günler böylesine çabuk geçerken biz ne yapıyoruz. Hemen söyleyeyim. Yaşananlardan olanlardan bir türlü ders almıyoruz. Nasıl mı? At kullanır gibi araba kullanıyoruz vesselam… Ne kural var ne görgü… Ne de düzen… Bindik arabaya… İşimiz Allaha kaldı. “Rızkımız kesilmemişse herhalde akşam eve döneriz.” Mantığımız bu… Ama ne mantık… Her şeyi kader üzerine kurmuşuz. Bildiklerimizin,öğrendiklerimizin hepsi fasarya…! Ne desem bilmem ki…. “Biz adam olmayız” dersem gerçekten ağır söylenmiş bir söz olacak. Kendi söylediğimden ben de şahsen etkilenmiş olacağım. Hani ne derler… “Kem söz sahibine aittir.” Evet öyle ama… Bu trafik kazaları da neredeyse hayatımızın bir simgesi oldu. İnsanı kara kara düşündürüyor. Nasıl düşündürmesin… Her gün bir aile nüfustan düşüyor. İçimize sindiremediğimizden mi nedir? Şaşkına döndük…. Hani derler… Yahu kardeşim adam dün aramızda yaşıyordu… Bugün yok… Vallahi inanmam… İnanmak istemem… Ne olmuş bizim komşuya… Trafik kazasında dün yaşamını kaybetmiş. Şimdi bu habere inanmak mümkün mü? Oysa adam geçen gün bizimle merhabalaşmış ,hatta yüzümü gülümsemişti… İnanın… Gerçekten ne desem bilmem ki…! Biz kurallara uymuyoruz. İşin aslı bu… Sürüş eğitimiymiş,trafik adabıymış , bunları bir kalemde geçin…. Kuralsızlık ve sınır tanımamak “kimliğimiz” olmuş. Genimize işlemiş. Öyle değil mi? Ne dersek boşuna… Pekala bu yollarda uyarı levhası olarak asılmış trafik canavarı görüntüsündeki resim kime ait…? Bize mi? Evet… Çünkü asıl canavar içimizde… Levhadaki canavar görüntüsü sadece bir yansıma… Neyin yansıması mı?... Neyin olacak canım… İçimizdeki kimliğin elbette…!