BABAM Öyle çok anın var ki, Ama nedendir, Birisi hepsini yeniyor zihnimde. Daha önce görmediğim zayıflığında , Oturmuştun yatağın ortasına, Nefes gelemiyor bir türlü sana, Dolamıyor içine. Sen şaşkın, çaresiz , Hayatın son anında gibi bitap. Gidelim mi baba dedim. Seni hastaneye götüreyim. Gözlerin parladı birden , Olur dedin, sevindin, Şaşırdım ve Daha da çok korktum ben . Bu kabulleniş, hayra alamet değildi ! Sevmezdin sen hastaneleri. Gitmezdin biz ne yapsak! Bir iki gün yattın , Şükür hayata dönüp, Geldin yanımıza. Kaldın bu tarafta. Ne çok anın var zihnimde bilsen, Yığın yığın. Beni yurda bırakışın mesela, Körebe oluşun evde, Kollarını açınca sen , Kaçacak yer bulamayıp, Divanların altına girişim. Üniversite sınavında, Beni bahçede bekleyişin. Bir gece önce , Heyecanımı yeneyim diye Bira içirişin ! Küçük bir kızken Tarağını çıkarıp çıkarıp , Saçımı tarayışın ! Karabüke her gelişimizde, Kahvecinin önünden geçerken, Küçücük elimi, Kocaman elinde tutuşun. Elim elindeyken, En küçük parmağımla oynayışın. Kahve demek , Sen demek bende Kahve demek, Elim baba avucunda , Küçük parmağım seviliyor demek ! Kahve demek ! Seviyorum , seviliyorum demek ! Sevgi demek ! Haberini aldım dün. İyi değilmişsin. Belliydi anlamıştım. Son aylarda yoktu enerjin. Ama ben uzaktayım ! Cicim için buradayım , Gitme bir yere ben yokken, Biliyorum, çok yoruldu kalbin, Yeterince dolaştıramıyor oksijeni , Unutuyorsun bir bir, birçok şeyi. Hatırlayıp hiç unutmadığın, Çocukluğumuzda , Her akşam seni karşılayınca, Ablamla beni kucağına alışın ! Biliyorum, bize olan sevgin , Tutuyor onu zihninde . Daha geçen kış, Beni kalbimden vuran cümleni, Söyledin yine, Başından aşağıya bakmazsan, Sen hala bebeksin, dedin ! Bana, atmış yaşındaki bana, Başka kim der bunu baba ! Güner Erbay