Kentin ahvali… Durumu… Ya da vaziyeti… Hal ve gidiş. Ne derseniz deyin. İşler tıkırında gitmiyor gibi görüntü veriyor. Bir yerlerde eksiklik var. Ya da yüzeysellik. Asıl olanı görmeme… İşine geldiği gibi hareket etme. Köklü çözümlerden uzak durma. Sorunları geçiştirme. Aslında söylenecek çok söz var… Söylemek yetmiyor ki…! Ama söylemeden de olmuyor… İşte benim kentimin gerçeği…! En iyisi hiçbir şeyi dert etmemek. Konuşmamak… Kadermiş demek. Olanları kabullenmek. Meydanı boş bırakmak. Bu kentte olup bitenlere kimsenin bir türlü aklı ermiyor… Ama kimse bir kelam etmiyor. Söz söyleyen bile kendi söylediğine inanmıyor. Laf aramızda… Sorumluluktan kendini kurtarmış sayıyor. Olan benim garip halkıma oluyor. Bir başıboşluk söz konusu… Hem de tedirgin edici ölçülerde. Felsefe:”Böyle gelmiş böyle gider” Halkla alay edercesine… Yarınları hiçe sayma Günübirlik hareket etme Popülist davranma. Ve en vahimi; Kenti heba etme. Karabük… Efsanevi Geyikli Dede’nin bedduası.! Üzerimizde bir karabulut gibi dolaşıyor. Bir ışık… Atılım… Ve cesaret. Yeni bir kuruluş öyküsü… Niçin işleri yoluna koymak için bir başlangıç olmasın.!...