Tavanın içine oturtulmuş bir kent. Etrafı dağlarla çevrili. Yılın büyük bir bölümünde oksijen giriş ve çıkışlarını kapalı Hava hareketi yok. Sürekli çökme söz konusu. Bu durum insanları mekana ve kentin bahtsızlığına mahkum ediyor. Çaresizlik. Yanı… Bir şey yapamamak. Elden ne gelir demek. Kader deyip olacakları beklemek. Zor… Gerçekten zor. Neden mi bahsediyorum. Bugünlerde hastaneler dolu. Hastalardan geçilmiyor. Hasta olanlar da her nedense hastalıklarından bir türlü kurtulamıyor. Bir sürüncemedir gidiyor. En vahimi….! Gelen hastalara yatak bulmak gitgide zorlaşıyor. Karabük’te hasta yatak sayısında büyük bir azalma var. 750 civarında olan yatak sayısı yarı yarıya düşmüş durumda. Bir hastane açıldı…. 2 hastane kapatıldı. Halk bu durumdan çok şikayetçi…! Ama kulan asan yok. Derdini Marko Paşa’ya anlat gibi bir durum var ortada… Bir başka husus… Ne olacak bu kentin hali… Hala şantiye halinde… Kuruluşunu tamamlayamadı. Tek bir caddede insanlar soluk almaya çalışıyorlar. Geceleri zifiri karanlık devam ediyor. Trafik dersen tam bir çile… Yetersiz bir dolmuşçuluk ve taşımacılık anlayışı sürüp gitmekte… Ne demeli… Ya doğru dürüst şu işi yapın ya da bırakın. Vatandaşın yollarda dolmuş beklerken çektiği ızdırap dillere destan oldu. Duraklar akşam üzerine dolmuşlara el sallayan yolculardan geçilmiyor desek yeridir. Siz hala işin gırgırındasınız. Bu işlere bakan… Bu sorunları çözecek olanlar neden hiçbir şey yokmuş gibi yerlerinde otururlar ki… Bir türlü anlamış değiliz. Anlayan varsa lütfen bize açıklasın. İzah etsin… Bir de bunlara kazaları eklediğinizde günü tamamlamış oluyorsunuz. O güne, gün denirse tabi…!