Efendim hep söylerim… Bir yerlerde yanlışlık var diye. Kulak asan olmaz. Herkes bildiğini okur. Olan bizim gençlere olur. Şimdi şöyle bir düşünün. Kendi yaşadığı kentin tarihini bilmeyen bir kişi nasıl olur da geçmiş, bugün ve gelecek arasında köprü kurar… Yaşadığı kenti ileriye taşır. Kent kültürüne ve gelimine katkı yapar. Sorunların çözümünde rol üstlenir… Dün öğrencilere bir soru sordum…. Gençler Cumhuriyet döneminde kurulmuş bir kent biliyor musunuz ? Yanıt yok…. Pekala dedim 3 Nisan size neyi çağrıştırıyor? Ses yok…. Başka bir soru sormaya da cesaret edemedim…. Şimdi tekrar buradan yineliyorum…. Okullara mutlaka yerel tarih dersleri konulmalı… Herkes önce bulunduğu kenti ve beldeyi tanımalı…. Yerelden ulusala oradan da evrensele yol alınmalı…. Yani…. Önce insan kendini kendinde sonra da başkasında tanımalı….! Bu pencereden bakıldığında… Eğitim ve öğretim sisteminde ki eksikliği net bir biçimde görebiliyorsunuz. Şimdi buradan size bir soru yöneltiyorum. Bir Japon turist kadar hangimiz Safranbolu’yu iyi bilir.? Böyle bir şey mümkün müdür? Kesinlikle hayır….! Neden? Adamlarda bir kere tarih merakı var. Bu merakı onlara ne kazandırıyor. Pek tabiî ki eğitim ve öğretim sistemleri… Bizim gibi tamamen sınava odaklanmış eğitim ve öğretimden kültüre meraklı,edebiyat zevki olan bir nesil elde etmek elbette mümkün değil…. O kadar spor okulumuz ve spor takımımız var…. Neden liglerde oynatacak yerli sporcu bulamıyoruz. İşin bilinçli,benimseyerek yapmadığımız için. Buna bir de samimiyetsizliği eklediğinizde nahoşluk kendini eleveriyor. Biz sadece övünmeyi iyi beceriyoruz… Bir de havanda su dövmeyi…!.