“İnsan yaşadığı yere benzer” Doğru söze ne denir ki… Kentler ve insanlar. Bir bütünün parçaları… Birbirlerinin tamamlayıcısı durumundalar. Kenti güzelleştiren de çirkinleştiren de bizleriz. Keyifli hale getiren de getirmeyen de… Doğruyu,güzeli bulmak ve çirkinliklerden kurtulmak için ortak aklı kullanmalıyız. Mutlu bir kent özlemi bizleri böyle düşünmeye yöneltiyor. Öyleyse… Kendimiz için iyi şeyler yapmak istiyorsak önce işe yaşadığımız kentten başlamak zorundayız. Yukarıda değindiğim gibi… Kentte yaşamı keyifli kılmak birinci hedefimiz olmalı. Bunu yapmıyorsak sorumluluktan kaçıyoruz demektir. Sorumluluk sahibi kişiler olarak… Gerekirse yetkilileri uyaralım. Sahipsizlik duygusundan kentimizi kurtaralım. Bu anlamda yaşam koordinatlarımıza dinamizm kazandırmış oluruz. Şimdi bir kent hayal edelim. Farklılık/farkındalık oluşturmaya çalışalım. Herkesin böyle bir şeye ihtiyaç duyduğunu aklımızdan çıkarmayalım. Hayalimizdeki kentin vasıflarını ve çerçevesini çizerek işe başlayalım.: Kentler temiz olmalıdır. Yeşil mekanlarla iç içe insanlara kucak açmalıdır. Zarif olmalıdır. Mekanları ferahlık dağıtmalıdır. Yaşam alanlarıyla insanları kucaklamalıdır. Sevgi ve merhametli olmalıdır. Kent kültürü dediğimiz değerler böyle bir ortamda filiz verir. Farklı renkleri ihtiva eden çiçekler böyle bir ortamda etrafına güzel kokular yayar. Kent yaşamında kuru kabalıklara yer yoktur. Kaba davranışlar pirim yapmaz. Çünkü… Edep vardır. Şeref vardır. Haysiyet ve onur buna izin vermez. Kentteki ilişkilerde bir endam… Bir soyluluk… Ve…. Ahenk vardır. Bu nedenle…. Kentte yaşayan bireyler gelişmeler karşısında duyarlıdırlar. Kentlerinin yozlaşmasına izin vermezler. Birbirlerini incitmekten kaçınırlar. Kentlerinin kişilik kazanmasına özen gösterirler. Çıkarları için kentlerini küçük düşürmezler. Kentleri “kent yapan” bilinçli tavırları her zaman desteklerler. Evet… Kent dediğiniz mekana gösterdiğiniz saygı ve yakın alaka sizi mutlaka yüceltecektir. Aksini düşünmek kent girdabında yok olmak demektir. Allah korusun…!