Mimari açıdan estetiksel anlamda sorun yaşayan bir kent hali var karşımızda. Hırsına yenik düşmüş bakış açısı geleceği belirlemeye devam ediyor. Şimdi bu nokta da şöyle bir soru soralım. Bizleri ne ilgilendiriyor. Geçim derdi. Trafik sorunu Çevre rezaleti Hava kirliliği. Başka… Bir de bunlara betonlaşma eklendi… Kentin her noktasından yeni binalar yükseliyor. Ve alanı daraltıyor. Sonuç… Etrafı çevreleyen beton kafeslerden oluşmuş bir kent manzarası Hissedilen/hissettiğimiz ne? Kent kendi gerçekliğini kaybediyor. Yaşayanlara keyif vermiyor. Bence bu kentin anlatacak hiçbir özelliği kalmamış. Hele Yenişehir’in o metruk hali yok mu? Tepede DÇ’nin kuruluşunun 50.yılı anısına yapılan saatin bile dermanı kalmamış. Kentin vaziyeti onu bile üzer olmuş. O bile bozuk çalıyor. İlgisiz ilgililere tepeden mesaj veriyor…. Ama aldıran yok…! Birdenbire nereden nereye geldik. Herhalde bizim içinde yaşadığımız kentin durumunu anlayamamaktan doğan sıkıntılarımız var. İşçi kenti gitmiş yerine emekli kenti gelmiş. Üretici olma vasfı yerine tam olmasa da tüketime bırakmış. En iyi yaptığımız şey ne biliyor musunuz.? Siyaseten kavga yapmak. Cami yapımından Atatürk büstü yapmaya kadar uzanan atışmalar sizce ne anlama geliyor. Esas sorundan kaçma… Meseleleri göz ardı etme. İş yapıyor görünme… Çok büyük laflar edip sonra söylemlerimizin gereklerini yerine getiremiyoruz. Faydasız işlerin reklamını yapma konusundaki çabamızın takdire şayan durumda… Kent olarak gelişigüzel bir büyüme içindeyiz. Plansız ve programsızlığımız her yere damgasını vurmuş durumda. Trafik kazalarından kent başını kaşıyamaz duruma geldi. Belli günlerde yoğunlaşan hava kirliliği hala bizleri tehdit etmeye devam ediyor. Kentin belli noktalarında taşıtlara çarpmamak için insanlar karşıdan karşıya koşarak yürümeye devam ediyor. Hani çözüm… Hani keyif veren kent yaşantısı… Nerede…? Ne diyelim… Herkes gidiyor Mersin’e… Biz gidiyoruz….”