Kıskançlık bir hastalık mıdır? Elbette… Ama burada neyi kıskandığınız da çok önemli kuşkusuz… Ben kentler üzerine çalışma yapan bir kişi olarak yerleşim alanlarının güzelliklerine,ürettikleri değerlere her zaman ilgi duymuşumdur. Bu anlamda kıskandığım kentlerden birisi Konya’dır. Konya’nın planlı şehirleşmesi ve bu kentte hiç gecekondu olmaması bir gazellik örneği değil midir? Düşününüz ki Türkler, Almanya’nın başkenti Berlin’de dahi gecekondu kurmuştur. Ama Konya’da o gecekondudan eser yoktur. Gel de bu duruma imrenme. Kendi oturduğun kentle kıyasladığında kıskançlık duyma… Karabük’ün şehirleşme yapısına baktığınız da tek gecekondusu olmayan mahalle Yenişehir’dir. Bu gerçekten yerilecek bir durum. Güzellik varken çirkinliği övmek de neyin nesi..! Çok hayranlık duyduğum kentlerden birisi de Kayseri’dir. Tarihi kent Kayseri. Çesari’den Kayzer’e oradan da Kayseri’ye. Roma İmparatoru Cesar’ın “Veni.Vidi,Vici” dediği kent. Yani;” gezdim.gördüm,yendim” veciz sözünün söylediği tarihi mekan. Kayseri(Kültepe)Anadolu’da yazılı tarihin başladığı ilk şehirdir. M.Ö.2000 yılında Asurlularla Anadolu arasında yoğun bir ticarete konu olma Kayseri’nin adeta genlerini şifrelemiştir. Anadolu’da yatırım şampiyonu olan bu kentin ticari,müteşebbis/girişken yönüne hayran olmamak mümkün mü? Elbette…. Bir de bizim gibi ilgiye hasret bir kentte yaşıyorsanız. İmrenme katsayısında % 100‘lük bir artış oluyor. Karabük’e bakın… Bir türlü kendisini Zonguldak’ın gölgesinden kurtaramıyor. O’nun bir ilçesi olarak adı haber bültenlerinde geçiyor. Kendini bir türlü ifade edemiyor. Edememenin hüznünü yaşıyor. Neden dersiniz… Bu sorunun yanıtı bizim Karabük’e verdiğimiz değerle doğrudan orantılı. Kentin sahibi yok… Bu bir gerçek… Karabük’le ilgili yapılan çalışmalara destek verilmiyor. Siyaseten çıkarsal ilgi ile de bu işler olmuyor. Kente nereden baktığınız çok önemli. Niçin baktığınız da önemli… Bakışlara göre değer ortaya çıkıyor. Lafla işler olmuyor… Ah …Ah.! Kıskandığım başka bir kent mi? Anlatacağım anlatmasına da… İçimde heyecan kalmadı…!