Düşünmek ve yazmak…! Birbirini tamamlayan iki sözcük. Biri olmadan diğeri bir anlam taşımıyor. Düşünmek hayatta olmak demektir. Öyleyse düşünmeden yaşamak mümkün değildir. Çünkü insanın hayatta ne ile karşılaşacağını hiç kimse bilemez. Günlük hayatta düşünmeden yapılan birçok işin kötü neticeler verdiğini hepimiz biliyoruz. Bunu anlatmaya gerek yok.! Ama düşünmeden yapılan işler hayatımızın kendisi olmuşsa bunun üzerinde durmamız gerekir. Yaşamın değerini bilmeyenler için bu belki sorun olmayabilir. Bizim gibi ilkeli yaşamayı içselleştirememiş toplumlarda bu hususu gündeme getirmek belki ilginç olarak karşılanabilir. Ama bu gerçekten böyle midir? Dahası…. Sorumsuzca yapılan işler artıkça insanın yaşamla olan bağını kopma noktasına gelmektedir. Sözü nereye getireceğim… Dün mecburen işlerimi çabuk yapma düşüncesiyle arabamla Karabük’e gitmek zorunda kaldım. Keşke gitmez olaydım… “Şehrin ne kadar yaya düşmanı olduğunu,yapılan ve planlanan projelerin ne kadar gündelik yaşam gerçeklerinden uzaklaştığını bir kez daha idrak ettim. Bu açıdan bakıldığında… Karabük’te cadde ve sokaklarda yürümek,karşıdan karşıya geçmek büyük cesaret istiyor. Dikkat istiyor…! Hele bazı yerlerde geçişlerde iyi bir koşucu değilseniz taşıt altında kalmamak için hiçbir neden kalmıyor. Karabük “yaya düşmanı bir kent” olmuş… Hele taşıt sürücülerinin kural tanımaz hallerini de düşündüğünüzde birdenbire keyifler kaçıveriyor. Trafik yoğunluğunda homurdanmalar ayyuka çıkmış durumda… Yaya kaldırımına bile taşıt saldırısının olduğuna tanık olmak insanı adeta delirtiyor. Çileden çıkarıveriyor. Kural tanımaz şöför adeta Mustafa Sandal’ın “O’nun arabası var” şarkı sözlerindeki gibi hareket ediyor. Bastımı gaza gidiyor. Sen de canın cehenneme diyerek hiddetlenmek zorunda bırakılıyorsun. Evet… Bir kent insana keyif vermeli… Keyif vermiyorsa gerisi insanları gürültüye boğan zurna sesinden başka bir şey değildir…!