Anılar bugünü,geçmiş geleceği kovalıyor… İnsanlar sürekli olarak bir yerden bir yere hareket halindeler… Tüketim ile üretim zıtlığı insanları kendine mahkum etmiş durumda. Sürekli olarak birbirleriyle itiş-kalkış içindeler. İnsanlar tükettikçe,üretim hırsı artıyor Bu hırs rekabet noktasına ulaşınca insanların/devletlerin gözü kararıyor. Savaşı konu olan kötü düşünceler böylece filizlenmeye başlıyor. Günler geçerken,yarınlara umutla bakabilmek… Her şeyden önce yaratandan ötürü yaratılmışları sevebilmek… İnsani değerleri bütün değerlerin üzerinde görmek ve bunun savunucusu olabilmek… Her konuda insanı temel almak … O’nun sonsuz mutluluğu için düşünceler üretebilmek… Kin ve nefretten uzak durabilmek. Barıştan yana olmak… Şiddete geçit vermemek.. Sevgiden ve hoşgörüden asla ödün vermemek. Günler geçerken,güzelliklerin peşinden koşabilmek… Birlik ve beraberlikten yana olabilmek. Yaşadığımız bu toprakların kıymetini bilmek… Bunu tarihsel bilinçle besleyebilmek Kutsal değerlerin anlamına uygun hareket etmek Bu topraklarda yaşayan insanlar için en güzel olanı düşleyebilmek Oyuna gelmeden…! Kimseye alet olmadan…! Yaşayabilmek Ne yapsak ne yapmasak diye düşünenler… İki bilinmeyenli bir denklemin kurbanı olmak istemeyenler… Gözleri kin ve hasetten başka hiçbir şeyi göremeyecek durumda olanlara alet olmamak gerek. Güzelliklerin tarafımızdan bir bir yok edildiği dünyamızda sevgisizliğe yer vermemek ana ilkemiz olmalı. Güzellikler adına… İnsanlık adına… Yaşam adına…! Üretimde bulunmak. Refahı artırmak. Barışa katkıda bulunmak. Bunları başarabilir miyiz? Ne dersiniz? Çok zor mu? O zaman ne yapmalı? Her şeyi bir tarafa bırakarak… Kara kara düşünmeli… Böyle yapmak… İnsanlığımıza yakışır mı? Sizlere soruyorum… Yakışık alır mı?