“İnsan yaşadığı yere benzer” Söyleyen ne güzel söylemiş değil mi? Doğru söze ne denir ki… Kentler ve insanlar. Bir bütünün parçaları Birbirlerinin tamamlayıcısı durumundalar. Kenti güzelleştiren bizleriz. O’nu yaşanır/yaşanmaz kılanda… Doğruyu,güzeli bulmak ve çirkinliklerden kurtulmak için ortak aklı kullanmak zorundayız. Mutlu bir kent özlemi bizleri böyle düşünmeye yöneltiyor. Öyleyse… Kendimiz için iyi şeyler yapmak istiyorsak işe yaşadığımız kentlerden başlamak gerekir. Kentte yaşamı keyifli kılmak birinci hedefimiz olmalı. Bunu yapmıyorsak sorumluluktan kaçıyoruz demektir. Gerekirse yetkilileri uyaralım. Sahipsizlik duygusundan kentimizi kurtaralım. Bu anlamda yaşam koordinatlarımıza dinamizm kazandıralım. Şimdi bir kent hayal edelim. Farklılık/farkındalık oluşturmaya çalışalım. Herkesin böyle bir şeye ihtiyaç duyduğunu aklımızdan çıkarmayalım. Hayalimizdeki kentin vasıflarını ve çerçevesini belirleyerek işe başlayalım.: Kentlerde soyluluk vardır. İltifat vardır. Samimiyet vardır. Zarafet vardır. Nezaket vardır. Yapıcılık vardır. Sevgi , saygı vardır. Kent kültürü dediğimiz değerler böyle bir ortamda filiz verir. Kısa zamanda kentleri farklı renkleri ihtiva eden çiçek bahçesine dönüştürür. Kent yaşamında kuru kabalıklara yer yoktur. Nadanlık ve nobranlık pirim yapmaz. Bu tür davranışlar asla alıcı bulmaz. Çünkü… Edep vardır. Şeref vardır. Haysiyet ve onur buna izin vermez. Kentteki ilişkilerde bir endam… Bir soyluluk… Ve…. Ahenk vardır. Bu nedenle…. Kentte yaşayan bireyler gelişmeler karşısında duyarlıdırlar. Kentlerinin yozlaşmasına izin vermezler. Birbirlerini incitmekten kaçınırlar. Kentlerinin kişilik kazanmasına özen gösterirler. Çıkarları için kentlerini küçük düşürmezler. Kentleri “kent yapan” bilinçli tavırlar bunlardır. Ben deminden beri ne anlatıyorum. Hangi kentin hayalini kuruyorum. Etrafınıza bakın… İyice bakın… Bu adam neyin hayalini kuruyor dediniz değil mi? Şaşırdınız mı? Sizi meşgul ettiysem… Gerçekten… Çok özür dilerim.!