Tavanın içine oturtulmuş bir kent. Etrafı dağlarla çevrili. Yılın büyük bir bölümünde oksijen giriş ve çıkışlarını kapalı Hava hareketi yok. Sürekli çökme söz konusu. Bu durum insanları mekana ve kentin bahtsızlığına mahkum ediyor. Çaresizlik. Bir şey yapamamak. Elden ne gelir demek. Kader deyip kestirip atmak. Zor… Gerçekten zor. Neden mi bahsediyorum. Bugünlerde hastaneler dolu. Hastalardan geçilmiyor. Hasta olanlar da her nedense hastalıklarından birtürlü kurtulamıyor. Bir sürüncemedir gidiyor. En vahimi….! Gelen hastalara yatak bulmak gitgide Hele hele… Serum alacak hastalar ellerinde şişeleri ile koridorlarda gezinerek ya da bir yere oturarak tedavi olmaya çalışıyorlar. Karabük’te hasta yatak sayısında büyük bir azalma var. 750 civarında olan yatak sayısı yarı yarıya düşmüş durumda. Bir hastane açıldı…. 2 hastane kapatıldı. Halk bu durumdan çok şikayetçi…! Ama kulan asan yok. Derdini Marko Paşa’ya anlat gibi bir durum var ortada… Bir başka husus… Ne olacak bu kentin hali… Hala şantiye halinde… Kuruluşunu tamamlayamadı. Tek bir caddede insanlar soluk almaya çalışıyorlar. Geceleri zifiri karanlık devam ediyor. Trafik dersen tam bir çile. Yetersiz bir dolmuşçuluk ve taşımacılık anlayışı sürüp gitmekte… Ne demeli… Ya doğru dürüst şu işi yapın ya da bırakın. Vatandaşın yollarda dolmuş beklerken çektiği ızdırap dillere destan oldu. Duraklar akşam üzerine dolmuşlara el sallayan yolcularla dolu. Siz hala işin gırgırındasınız. Bu işlere bakan… Bu işleri düzen getirecek olanlar neden hiç sorun yokmuş gibi yerlerinde otururlar ki… Birtürlü anlamış değiliz. Anlayan varsa lütfen bize anlatsın. Bir de bunlara kazaları eklediğinizde günü tamamlamış oluyorsunuz. Geriye söyleyecek söz kalmıyor.