Karabük şansı yitik bir kent midir? O nasıl bir sualdir diye sakın sormayın. Gerçekten öyle. Şöyle bir geçmişe bakın. Tarihin bir döneminde Karabük ,Batı Karadeniz’in en zengin kenti konumundaymış. Ancak bu birikimini geleceğini taşıyamamış. Neden.? Bizim burada sorgulamamız gereken asıl soru bu… Bakın… Kentin sermayesel birikimi Karabük dışında birçok yerleşim birimini kalkındırmış. İhya etmiş. Canlandırmış. Fakat esas kaynağa,kendi havzasına bir faydası dokunmamış. Sonra ne mi olmuş? Kent mazisini belli bir süreçten sonra arar olmuş. Karabük’ü bu duruma kimler mi getirmiş.? Bir zamanlar kendini Karabüklüyüm diye takdim edenler.! Bize şunu öğretmişler. Para kazanmanın duygusallıkla açıklanabilecek bir yanı yok. Kapitalist zihniyet. Nerede kazanacaksam oraya yatırım yaparsın. Düşünce bu. Serbest piyasa ekonomisi. İşte Karabük’ü bugünkü sıkıntıya sürükleyen süreç böylece başlamış. O zaman bu ne anlama geliyor… Bir zamanlar Türkiye’de liberal politika yoktu.. Devlet merkezli korumacı politikalar söz konusu idi. Karabük,Demir Çelik İşletmeleri münasebetiyle bir çekim merkezi haline geldi. Tüccarı… Komisyoncusu Müteahhidi. Haddecisi Soğuk demircisi… İşçisi… Sınıf olmaya başladılar. Sonra ne mi oldu.? 24 Ocak 1980 kararları ile Türkiye kendi içinde kapalı bir kutu olmaktan çıkarılarak dünya ile bütünleşme sürecine sokuldu. İşte Karabük için geriye gidişin ve sahipsiz kalışın öyküsü bu noktada başladı. Şimdi Karabük bu belirtilen eksende kaybolan tarihini arıyor. Hani ne derler Kayabaşı Köprüsünün altından çok sular aktı. Filyos adı altında Karadeniz’e karıştı. Bu noktada Karabük’e hayat veren Araç ile Soğanlı Çayını hatırlama ihtiyacını duyan var mı? Yok… İşte Karabük’ün unutulma ve sahiplenilmeme nedeni… Anlatıma biraz ironi karıştı ama… Başka türlü gerçekleri anlatmakta mümkün olmuyor. Neyse yine başa dönelim. Kaderimize küselim mi? Asla… Çünkü gelecekten asla umut kesilmez. Daha doğrusu ben Karabüklüyüm diyenlere bu yakışmaz.!