Günler çok çabuk geçiyor… Sabah işe gidiyoruz,bir bakmışız akşam oluvermiş… Zamanı durdurmak mümkün değil… Hani zaman biraz dursa,ne yaptık diye bize arkamıza bakma şansı tanısa… Geçmişle hesaplaşacağız, sevabımızı ve günahımızı öğrenme imkanını elde edeceğiz… Ama bir türlü olmuyor… Ok,yaydan bir kere çıkmış… Bir yerlere doğru yol almaya başlamış bir kere… O’nu ve zamanı durdurmak mümkün görünmüyor… Anılar anıları,zaman zamanı kovalıyor… İnsanlar sürekli olarak bir yerden bir yere hareket halinde gidip geliyor… Tüketim ile üretim birbiriyle kovalamaca oynuyor… Sürekli olarak birbirleriyle yarışıyor… İnsanlar tükettikçe,üretim hırsı artıyor Bu hırs rekabet noktasına ulaşınca insanların gözleri kararıyor.. Savaşı konu olan kötü düşüncelerin ortaya çıkmasına yol açıyor… Günler geçerken,yarınlara umutla bakabilmek… Her şeyden önce yaratandan ötürü yaratılmışları sevebilmek… İnsani değerleri bütün değerlerin üzerinde görebilmek ve bunun savunucusu olabilmek… Her konuda insanı temel almak … O’nun sonsuz mutluluğu için düşünceler üretebilmek… Kin ve nefretten uzak… Barışa özlem duyan… Şiddete geçit vermeyen, Bireyi koruyan ve yücelten… Günler geçerken,güzelliklerin peşinden koşabilmek… Birlik ve beraberlik içinde hareket etmek… Yaşadığımız bu toprakların kıymetini bilmek… Bu düşünceyi tarihsel bilinçle besleyebilmek Ortaya çıkan değerin,niteliğini ve niceliğini kavrayarak hareket etmek Oyuna gelmeden, Kimseye kul olmadan, Yaşayabilmek…. İşte asıl olan bu… Bunun ötesinde bir güzellik olabilir mi?... Ne yapsak ne yapmasak diye düşünenler… İki bilinmeyenli bir denklemin kurbanı olmak istemeyenler Gözleri kin ve hasetten başka hiçbir şeyi göremeyecek durumda olanlar.. Güzelliklerin tarafımızdan bir bir yok edildiği dünyamızda Günlerin ne kadar çok çabuk geçtiğine bakarak.. İnsanlık adına, Yaşam adına, Sizinle birlikte anılacak, Yarınlara ulaşacak, Kalıcı izler bırakmak istemez misiniz? Kim istemez ki?... Oysa… Günler… Sizleri ve bizleri dikkate almadan… Güzellikleri hiçe sayarak… Ne kadar çok çabuk geçiyor değil mi?...