Hayat denilen şey aslında basit düşünceler üzerine kurulu… İşi zorlaştıran bizleriz. Doymak bilmeyen gözlerimiz ya da hırslarımız. Güzellikleri görmemezlikten gelme inadı… Bencilliklerimiz. Ve önlenemez tutkularımız. Neyi tercih ediyoruz.? Savaşı… Kavgayı… Dargınlıkları Böylece… Hayatı kendimize zehir ediyoruz. Dünyayı yıkıma getiren düşünceleri sürekli besliyoruz. Ne için… Güçlü olmak için. Dünyaya hükmetmek için. Bu mümkün mü? Siz dünyaya sürekli hükmetmiş bir devlet gördünüz mü? Ne olmuş onların sonları… Ne kadar yaşasalar da kendilerini yıkılmaktan kurtaramamışlar. Dünyevi güç dediğiniz şey budur işte…! Şimdi yaşamı anlamlı kılmak için düşünceler üretelim. Her şeyden önce… Olup bitenlere fazla kafa takmayalım. Hayatın tadını kendimizce çıkarmaya çalışalım. Bizi mutlu edecek işlerle uğraşalım. Hırs yapmayalım. Durup durduk yerde mesele çıkarmak. Hayatı zorlaştırmak. Sinirlenmek.. Bağırmak… Hiddetlenmek Ve etrafa zarar vermek… Olacak şey mi?... Öyle ya; İnsanlar neden savaşır ki… Neden birbirleriyle dövüşür ki Neden birbirlerine yaşam alanı bırakmazlar ki.. Her şeye zarar vermekten zevk duyarlar ki… Acımasız olurlar ki… Oysa… İnsanı insan yapan yaratandan dolayı yaratılmışı sevebilmektir. İnsan kendine yabancılaşmadan bu sevgiyi paylaşmayı bilmelidir. Eğer bunu yaparsa hayat bir anlam kazanır. Mutluluğa kapı aralar. Evet hayat denilen şey aslından sevmeyi bilmek/bilebilmektir. Kin ve nefret duygularından uzak kalabilmektir. Benliğin kirlenmesine izin vermemektir. Çünkü… İnsanlar kirlendikçe… Hayat denilen şey öyle anlamsızlaşıyor ki…!