Bir an için Karabük'de gazete çıkmadığını, radyo-tv yayını olmadığını, internet haber siteleri bulunmadığını düşünsenize.

Nasıl hissedersiniz kendinizi ve şehrinizi?

Gazetecilik mesleğini en iyi şekilde yapabilme adına gece demeden, gündüz demeden, kar-kış demeden haber peşinde koşan, yazdığı haberini halka yetiştirebilmek için zamanla yarışan, ve kullandıkları kalemleriyle beynini yıpratan, basın emekçileri adına özel bir gündü 10 Ocak.

Eskiden gazeteler okunurken Evde isek Sabah kahvaltıların da mutlaka bir gazete okunurdu. Çay ocaklarında Kahvehaneler de Çay ve simit eşliğinde gazete okunurdu, sohbetler edilirdi.

Gazetenin ve Gazeteciliğin bir değeri vardı.

Şimdiler de ne oldu. HÜSRAN

Hiçbir değeri yok.

"Tüfek icat oldu Mertlik bozuldu"

Günümüze uyarlarsak;

“İnternet çıktı Mertlik bozuldu”

****

Dün bugün,

‘Çalışan Gazeteciler Günü’ diye kutlandığına bakmayın siz 10 Ocak’ın,

Bizimkisi de kutlama falan değil zaten!

Karabük’ün 5 ilçesindeki gazeteciler, çalışanı.. çalışmayanı.. bir olalım, beraber olalım, diri olalım, mesleki dayanışmayı sürdürelim,  değerlerimizi yaşatalım, duyuralım hayali, ideali sadece.

Bu hayaller de olmasa “çekilemez” duruma gelebiliyor, günümüzün en yıpratıcı ve zor mesleği gazetecilik.

Ne İsa’ya, ne Musa’ya yaranabilirsiniz!

Sadece yıpranırsınız bizim meslekte..

Bayram yok.

Cumartesi-Pazar yok.

Aileye zaman ayırmak yok.

Sosyal yaşam sıfır..

Çile çok.

İt, puşt ve çakal tehditleri cabası.

Soruşturmalar, cezalar madalyamız olur.

‘Bakalım daha neler yaşayıp göreceğiz’ diyerek, devam edelim mesleğimizle.

Biz Anadolu gazetecileri kendimizi “üvey evlat” gibi hissedebiliyoruz.

Düşünsenize bir kere.

Çileyi, cefayı çeken sen.

Teşekkürü, takdiri alan kel alaḳa!

Böyle olunca kırılmaz mı şevkin?

“Hayır” diyorsan, kendini kandırırsın!

Bu işin alın teriyle de ilgisi yok.

Elbette ki, hangi iş yapılıyorsa yapılsın “alın teri karşılığı” verilmeli mutlaka.

Gelgelelim, bizim meslek diğerlerine benzemez.

Moral, motivasyon olmazsa olmazı.

Bu sebeple, basın emekçisi arkadaşlar sizden çok şey istemiyor/beklemiyor.

Bir tek saygı bekliyor.

***

Anadolu’yu duyuran, her türlü potansiyelini dünyayla buluşturup tanıştıran, yerel medya ve yörenin gazetecileridir.

Bir an için

Karabük’te gazete çıkmadığını, radyo-tv yayını olmadığını, internet haber siteleri bulunmadığını düşünsenize.

Nasıl hissedersiniz kendinizi ve şehrinizi?

Gıybetin esiri olur, kendi kardeşinizin etini yersiniz alimallah!

****

Diyeceğim şu;

Yerel medyası ve yerel gazetecisi olmayan şehir, gözleri görmeyen, dili olmayan birine benzer.

Gazeteciler; şehir sakinlerinin gören gözü, duyan kulağı, hakikatı konuşan dilidir.

Çok şey midir sizlerden olan beklentimiz?

***

Yoksa siz de mi “biz haberi sosyal medyadan öğreniyoruz” diyenlerdensiniz?

Çok özür dilerim, ama “foseptik çukuru”nda hakikatı ararken boğulup gitmenize gönlümüz asla razı olmaz.

X, Y, Z veya Beta nesli.

Hangi çağ olursa olsun, hangi nesil gelirse gelsin, gazetecilik asla bitmeyecek.

Dünya var olduğu sürece gazeteciler olacak.

İşini severek yapan gazeteciler,

Yerel haberlere öncelik veren, mahallesindeki, sokağındaki, şehrindeki olan bitenleri habere dönüştürebilen gazeteciler ayakta kalacak..

“Unutmadan ekleyeyim.

Gazeteyle bülteni,

haberle dezenformasyonu,

gazeteciyle şarlatanı da ayırt etmenizi bekliyoruz dört gözle.

Biz gazeteciler bunu kendimiz için istiyorsak namerdiz!

Sizin sağlığınız için, şehrin geleceği için, insanlık için, haber alma hürriyeti için, ülkenin güçlü demokrasiye kavuşması adına istiyoruz.”

ve siz gazeteciler,

kutsal mesleğin günümüzdeki temsilcileri,

nasıl ki avukat, mühendis, mimar, çaycı, çorbacı, tornacı, tamirci, elektrikçi mesleğini seninle paylaşmıyorsa…

sen de kesinlikle paylaşma!