Karabük’ü anlamak , kuruluşunun 80.yılına yaklaşılan süreçte iyice içinden çıkılmaz bir hal dersek yanlış söylemiş olmayız herhalde… Tarihten kopuş süreci Karabük’ü iyece anlamsızlaştırdı. Şimdilerde moda deyişle… Yeni Karabük bambaşka. Deyim yerendeyse… Kent kabuk değiştirmiş . Kasaba kültürü edasıyla sorunlar çözülmeye çalışıyor. Tabi buna çözmek denirse…! Mesele nedir derseniz söyleyeyim. Amaç… Üzüm yemek değil bağcıyı dövmek. Yani… Herkesin kendi zaviyesinden kente bakması işleri karmaşıklaştırıyor. Ortak aklı önemsizleştiriyor. Bu ne demek… Herkes kendi yolunda gitsin demek. Pekala bu yol nerede keşişir… Hiçbir yerde… O zaman biz burada lafı neden eveleyip geveliyoruz ki… Laf ola beri gele demek için mi? Evet… Şimdilik öyle görünüyor. Karabük maddi olarak büyük değerler üretmiş kendini tarihe ilk ağır sanayi kenti olarak yazmış bir kent… Aynı şeyi manevi kültür değerleri yaratma açısından söyleyebilir miyiz? Hayır…. İnsana bakış açımız ve onu değerlendirmedeki maharetimiz sınıfta kalmış durumda… Çünkü kentin manevi değerlerini çok kolay ranta kurban ediyor uz. Bunda da bir sakınca görmüyoruz. Şaşılacak halimize methiyeler düzüyoruz. Her olaya siyaset ve rantiye zaviyesinden baktığımız için asıl olanı göremiyoruz. Ne yaparsak yapalım… Ne söylersek söyleyelim. Kenti bu garabetten kurtaramadıktan sonra geleceğe asla umutla bakamayız. Önce bizi yere çakılı yapan ağır taşlardan kurtulmamız gerekiyor. Bunu nasıl yaparız bilemiyorum… Ama… Bir yolunu mutlaka bulmalıyız…!