Bir kent insanlara nasıl keyif verir.? Sorunlarını nasıl çözer. Yaşam vaat eder? Biraz da bu meselelere kafa yormak gerekmez mi? Şimdi… Bir kenti kent yapan dinamikler vardır. Bunlar kentlerin olmazsa olmazlarıdır. Nedir bunlar? Kent gönüllüleri ve sivil toplum kuruluşları… Bunların hepsi bulundukları kenti daha ileriye taşımanın tasarımını ve çalışmasını yaparlar. Bireylerin mutluluğu için platform oluştururlar. Birbirleriyle sürekli görüş alışverişinde bulunurlar. Amaç ; kentin refah düzeyini artırma ve var olan ortamı yaşanabilir kılmadır. Bu görüş açısından Karabük’e baktığınızda neler görüyorsunuz..? Yaşanabilirlik adına… Refah adına…. Huzur adına… Mutluluk adına… Güzellik adına Bakıyoruz da sorunları çözmesi gerekenler iş bitirme yerine ,bol bol laf üretiyorlar. Bazı akşamlar yerel TV haberlerinde izlenebileceği gibi ayağı yere basmayan açıklamalarda bulunuyorlar. Tabi siz şaşkınlık geçirmekten kendinizi alamıyorsunuz. Neden? Çünkü iş yapar görünüp laflazanlıkla bizleri oyalıyorlar. Demek ki konuşmakla işler yürümüyor. Memleket lafla idare edilseydi her yer güllük gülistanlık olurdu. Ama olmuyor. Ne demiş atalarımız. “Ayinesi iştir kişinin lafa bakılmaz.” Toplumsal sorunları yerinde ve zamanında çözmek için çalışmak gerekiyor. Bazen çalışmakta yeterli olmuyor. Öncelikle aşılması gereken engelleri çok iyi bilmek gerekiyor. Diyelim ki bildiniz. Ancak bu seferde engelleri çıkaranlarla baş etmeniz gerekiyor. Çıkar çevrelerini alt etmek için büyük bir çabaya gerek var. Sabır gerek. Ayakta kalmasını bilmek…. Dirayetli olmak. İşlerin üstesinden gelebilmek için bunlar gereklilik arzetmektedir. Dikkat edin… Dillendirilen hedeflere ulaşamıyoruz. Gerçi… Yerimizde de saymıyoruz. Ama… Yapılanlar , yapılmak istenenler bir türlü tat vermiyor. İhtiyaçları karşılamıyor. İnsanları mutlu etmiyor. Bu nedenle… Kent ;yaşama sanatı ve keyfi denen süreçten nasibini bir türlü alamıyor. Yazık değil mi?....