Duyarlılık ve değer bilme… Kentlerin haz duydukları ve önem verdikleri iki sözcüktür. Kentler bu iki sözcükle var olurlar… Anlam kazanırlar… Kendilerini belli ederler. Ön plana çıkarlar. Sahiplenildikleri ölçüde geleceğe kucak açarlar. Birikimlerini gelecek kuşaklara aktaramayan kentlerin atılım yapmaları söz konusu değildir. Toprak güzelleşmek için fidan ister,yeşillik ister. Kentler de gelişebilmek için dikkate alınmayı önemserler. Bir kent ürettiği ölçüde ayakta durur. Çevresini sevindirir. İnsanlarını mutlu kılar. Yaşama daha güvenle bakar… Gelecekten kaygı duymaz. Ve…. Kentler ve insanlar. Birbirlerini tamamlayan iki bütündürler. İnsanların içinde yaşadıkları kente karşı bir takım sorumlulukları vardır. Kentler gelişebilmek için sahiplenilmek ister… Zorunlu kıldığı doğal bir istektir bu… Ne verirseniz onu alırsınız… Ne ekerseniz onu biçersiniz… Yaşamın bir ilkesidir bu… Bunları yapmazsak ne mi olur? Düşünmeye başlayın bir kere… Kent, kimliğini ortaya koyamaz. Gelişme gösteremez. ……………… Bu noktada sorumlular aranmaya başlanır. İstenmeyen durumlar yaşanır. Sorumsuzluk duygusu kenti köreltir. Dumura uğratır… İnsanlara hüzünden başka bir şey veremez. Eli/kolu bağlanır. Kaynak yaratamamanın üzüntüsünü yaşar. …………………………. Kentler birer abidedir. Onlara gelişigüzel sıralanmış yapılar olarak bakamazsınız. Aslında bu mekanlarda her mimari yapının bir anlamı vardır. Bize düşen o tarihselliği ve anlamı kavramaktır. Anlamazsak ne mi olur? Yaşadığımız mekana yabancılaşırız. O mekanda hiçleşiriz. Hiçleşmek ne demek midir.? Kaybolmaktır… Yok olmaktır. Üzüntülere yol açmaktır. İnsan böyle bir ortamda yaşayabilir mi? Gelişme gösterebilir mi? O halde… Kentler bizim gözbebeğimizdir. Canımızdır,her şeyimizdir.