Kentin ahvali. Yani… Durumu… Ya da vaziyeti… Hal ve gidişi. Ne derseniz deyin. Bir yerlerde ilginçlik var gibi sanki. Kent konuşmuyor. Sadece izliyor. Asıl olanla ilgilenmiyor. İşine geldiği gibi hareket ediyor gibi görünüyor. Bir türlü anlaşılır gibi değil. Aslında söylenecek çok söz var… Ama insanın dili varmıyor.…! İşte benim kentimin gerçeği…! En iyisi hiçbir şeyi dert etmemek. Konuşmamak… Kadermiş demek. Olanları kabullenmek. Herkese ne olursa bana da o olur demek. İşte benim kentimin gerçeği…! Bu kentte olup bitenlere akıl erdirmek güç görünüyor. Ama kimse bir kelam etmiyor. Edenlere itibar edilmiyor. Laf aramızda… “Herkes kendi işiyle uğraşsın “ deniliyor. Hatta… Aramızda kalsın…! “Fazla merak can yakar” diye söyleyenler bile oluyor. İşte benim kentimin gerçeği…! Bir tuhaflık söz konusu… Hem de tedirgin edici ölçülerde. Her zamanki gibi felsefe belli. ”Böyle gelmiş böyle gider”… Herkes oturduğu yerde otursun. Yarınları bize bıraksın. Gününü yaşamaya baksın. Her şeyi kendine dert etmesin. İşte benim kentimin gerçeği…! “Bir hiç şey uğruna kendini heba etme.” Keyfine bak. Bir daha mı geleceksin dünyaya… Öyle bir beste vardı değil mi? İşte benim kentimin gerçeği… İşin esası şu… Düşünmeden yaşa ve sakın işin aslını öğrenmeye çalışma. Adam düşünüyor gibi duruyor. Neden öyle duruyor bilinmez. Herhalde bir sorunu vardır. Soruları da cevaplandırmıyor. Öylece bakıyor. İşte benim kentimin insanı….!