Söze geldi mi mangalda kül bırakmayız. Her şeyi çok iyi biliriz. Ama içinde bulunduğumuz/yaşadığımız ülkenin/kentin geçmişine dair kulaktan dolma bilgilere itibar ederiz. O’ndan sonra kültürümüzün çok köklü olduğuna dair övgülü sözler söyleyip kendimizi kandırmaktan geri kalmayız. Bizim her konuda olduğu gibi bu noktada da kendimizi sorgulamamız gerekir. Sosyal sorunları neden çözemeyiz? Neden debelenip dururuz.? Komple teorileri içinde kayboluruz. Bunun tek bir yanıtı olabilir. Geçmişten güç almama. Birikimi yok sayma. İçinde bulunduğu toplumu anlamama. Çıkarlarımızı her konunun üstünde tutma. Bir de… Gündelik düşüncelere göre hareket etme en büyük yanlışımız. Böyle olunca da ne geçmişle ne de geleceğimizle ilgilenmiyoruz. Popülizme takılıyoruz. Toplum gerçeklerini görmezden geliyoruz. Gerçek anlamda tarih bir birikimdir. Bu birikim bizim gerçeğimiz ve gelecek için tecrübemizdir. Bugün geri kalmış olan toplumlar varsa bunun nedeni kendi gerçeklerini bilmemekten kaynaklanan durumla ilgilidir. Tarih böyle durumlarda tedavi edici en önemli ilaçtır. İyi ama bu ilacı eczanelerde bulmak mümkün olmadığına göre nereden temin etmek gerekecektir. Geçmişle bugün arasında köprü kuramamış toplumların tarihin sunduğu deneyimlerden yararlanması söz konusu olamaz. Böyle toplumlar pusulasız bir gemide seyahat eden yolculara benzerler. Karabük’e bu pencereden baktığınızda belli bir uygunluk ve iz düşümü görürsünüz. Yani.. Vizyonunu tam olarak belirleyememiş kent. Esen rüzgara göre vaziyet almaya çalışan bir yapı. Cevabı bilinmeyen sorular,çözümü gecikmiş sorunlar. Tarihle bağını koparmışlık hali… Ezberi bir yaşantının durgunlaştırdığı yüzler. En önemlisi… Hep aynı şarkıyı dinlemek zorunda bırakılmak. Ne yapmalı dersiniz.?